Hèrringsènd
- Hèrringènd - Haringseind
►Hèrringsènd
Wim van Boxtel
uit:
Mèn Tilburg – Tilburgers schrijven over hun stad; Tilburg
1979
’t
Hèrringend
Jantje
Vet, van Drik van Tiesten,
'ne
keuterboer op 't Hèrringend,
daor
in 't Laor bij Kiske Donders,
die
stond als pronte mèèns bekend.
Hij
had een schaomel boerderijke
'n
vrouw en kiendjes en 'n koei,
twee
bunders grond waarop ie vruutte,
mar
't mist van al hai erremoei.
Dè
is al lang, héél lang geleeje,
toen
lêef hier alles naovenaant,
mar
wètter wonde was tevreeje,
en
iederen dag was héél plezaant.
't
Was in d'n tèèd detter gebouwd wier,
veul
huizen op d'n Berkendèèk.
"De
Kruiken koome dezen kaant op,
ze
bouwen daor 'n héél noew wèèk".
't
Was Kees van Aaste die dees bodschap,
bij
Jantje Vet hee rondverteld.
"Verdiende
mee zon kruik vol zeiken,
in
shemels naom, dan zòveul geld?"
Jantje
Vet spierste venijnig,
op
zèène schraole zwarte grond,
en
kéék mee Keesse nor 't oste,
vanuit
z'n eigen deurgebond.
"Naaw
ziek nog torens van 't Haaike,
Sint
Anna, Besterd, Noorsen Hoek,
de
schaawe van de Kruikfebrieken
ik
ruuk hier Klaossens peperkoek".
"Mar
strak", zo riep ie, vol prefessie,
"Leeft
hier nie êene kinkeduut,
Gin
mus, gin vink, gin ooievorke,
ze
zèn gewoon daor tuureluut".
Jantje
Vet, van Drik van Tiesten,
dè
klutje is al jaore dôôd,
mar
kèkte naaw 'ns om oe henen,
dan
hai gelèèk, diejen goeie klôôt.
Wè
vende naaw in dees contrijje?
'nen
volgebouwde stêenen hôop.
Mee
vur de raome hêel veul bordjes,
waorop
geschreeve: Huis te kôôp.
En
iederendêên zingt nog vol heimwee,
Tilburg,
schonste stad van 't laand.
Dè
was toen Jantje Vet nog lêefde
in
't Hèrringend op schroal zwart zaand.
|