Ze zeggen wel eens dat fotografen zelf liever niet op de foto
gaan. Je moet die uitspraak met een korreltje zout nemen maar
voor Rees Diepen ging ze meestal wel op. De enige keer dat ik
haar min of meer verrastte, vlak bij haar huis aan de rand van
de Oude Warande, droeg ze een zonnebril tegen het felle
winterlicht. Dat was begin vorig jaar en ik geloof niet dat ik
haar daarna nog ooit gezien heb.
Op 14 september overleed de
Tilburgse fotografe, 87 jaar oud, en 19 september vond ze haar
laatste rustplaats op 'Vredehof', niet ver van de plek waar ze
het grootste deel van haar leven gewoond heeft. Op de voorkant
van het bidprentje stond een door haar zelf gemaakte zwart-wit
foto van een klimop en op de achterkant de tekst:
fs
van jonge kinderen. Een belangrijk deel van haar oeuvre werd
gepubliceerd in bladen als Opvoeding en Ouders van nu en
in de boeken Argeloos begin (1961) en Dit kind... een
confrontatie met ernstige zwakzinnigheid (1966).
Op het omslag van laatstgenoemd boek staat een van haar
mooiste foto's, van een klein voorovergebogen, als in zichzelf
verzonken meisje van wie we het gezicht niet zien. Het was ook
voor de met Martien Coppens bevriende fotografe zelf een van
haar meest dierbare foto's. Ze stond prominent op het altaar
tijdens de uitvaartmis.
Er waren daar nog meer favoriete foto's als een soort erehaag
uitgestald, waaronder die ene prachtige foto van het jongetje
dat trots achter een harmonie meeloopt. Ja, de altijd ongetrouwd
en kinderloos gebleven fotografe kon zich ongelooflijk goed
verplaatsen in kinderen. Ze ging bij het fotograferen ook
letterlijk door de knieën om op gelijk niveau met hen te komen.
In zeker opzicht bleef ze ook op hoge leeftijd iets van een kind
houden. En toen ik die foto's daar zag staan, overviel me de
gedachte dat het haar eigen kinderen waren.
Ik heb Rees Diepen een paar keer geïnterviewd voor het
Brabants Dagblad. Ook op andere manieren leerden we elkaar
kennen. Ze vroeg me ooit eens mee te helpen bij de verkoop van
een deel van haar bibliotheek en gaf me als dank het prachtige
fotoboekje 'Mother and Child' van de Amerikaanse fotografe Nell
Dorr. We hadden het vaak over fotografie, soms over haar jeugd
en familie en zelden over de Spirituele Sociëteit Tilburg,
waarvan ze de medeoprichtster was. Ze scheen ook te pendelen.
Af en toe ontmoette ik bij haar Ria, een hartelijke vrouw
die, op jonge leeftijd bij Rees begonnen als doka-assistente, in
de loop van een halve eeuw uitgegroeid was tot haar grote steun
en toeverlaat. Helaas, een interview met beide vrouwen zat er
niet in, laat staan een foto. Ria was het overigens ook die bij
de begrafenis de kist met de dierbare overledene in de aarde
mocht laten zakken.
In 2004 verscheen het boek Spelenderwijs waarvoor de
toen 79-jarige fotografe honderd foto's uit haar archief koos,
opnieuw uitsluitend foto's van kleine kinderen. Dat ze ook oude
mensen fotografeerde en de natuur, met name strand en zee, is
minder bekend. Hopelijk krijgt de beoogde publicatie van een
goed overzichtswerk haar beslag. Rees Diepen verdient het.