CuBra
INHOUD HOPPEN- BROUWERS
HOME
NATUUR
SPECIAAL
AUTEURS
TEKSTEN
KUNST
FOTOGRAFIE
BRABANTS

Print Pagina
Deze gedichten zijn afkomstig uit de bundel 'Calendarium poeticum - Een galerij van dagen'; de nummering en datering van de gedichten  verwijzen daarnaar.
 

FRANS HOPPENBROUWERS

Kempische Kelènder

 

Jannewarri

 

't Nuw jaor is in goeien doen geborre,

hoewèl de kachel almèr harder loeit

en de bezùrgdhè in de naachte groeit:

de Dommel is bekant al toegevrorre.

 

Al higg't daglicht wa án duur gewonne,

de wijnter hèlt 't vríeze hil strak vaast

en dè bezùrgt 't jong schot gróóte laast:

krèk of ie lang op wirvraok hi gezonne.

 

'n Goei vertrùiwe splèt d'n hardste stéén:

al zaog ik graon stán stèrve in de vore,

in dè gelóóf klaogt niemes stéén en béén.

 

In mè begient 't vurjaor zocht te glore:

'n bietje hoop, te kóóp ofwèl te léén,

en niemes kan dè nog de grond in bore.

 

 

Fibbrewarri

 

't Lichtmes hi de naachte ángesneeje

en pùlkte laog vur laog 't donker los.

't Urst herlèèft 't hást gestùrve bos,

de mèlle flùt wir zochjes z'n gebeeje.

 

Bléék licht vèlt op 't nirgedrukte mos

dè alwir rècht kumt um zich án te kleeje

mi gruun fluweel èn ùt zichzèlf te treeje:

'n mat van róód mee 'ne gezondem blos.

 

Hoewèl de wijnter ondergronds nog gromt,

rùik ik toch in de vurjaorslucht de waore

vèrkesmèst. Èn m'n wanhoop is verstomd.

 

In mè kumt stilán de goei zin gevaore

nou al 't kaoi rap nor 't noorde strómt,

wornao 't weer gevuuglek op kan klaore.

 

Mèrt

 

Kenmèrkend is die wisseling van waacht,

róetzwarte wolke die de zon verdrève,

de lentezon die ons wir in kumt vrève,

dè zij 't waar die knaogde án de naacht.

 

De zwarte wolke lóósde wir hun vraacht,

mèr dur de zon zal al 't gruun beklève.

't Licht prebeert de rúimtes in te lève,

't wátter spuult mee ongebonde kraacht.

 

In mè is mánd nao mánd de wens gegroeid

um nog wir 's 'n vurjaor mee te maoke.

Ik zie tevreeje hoej 't spéénkrùid bloeit,

 

begroet de zon die ès 'n klimmend baoke

de lucht in gi èn zich meej ons bemoeit:

zij zuukt ons strak bekèrelend te raoke.

 

 

April

 

De malsighè van dees gestrest sezoen

veraast me nie, die waar d'r irder al.

Ik heug me ók d'n tèèd van 't verval

die zonder reeje wir z'n wèrk zal doen.

 

Hil èfkes pruuf ik van ontbottend blad,

't hóg en schèl geroep van roek en ral,

ès of dees vurjaor úwwig vórt gán zal,

di gróót memènt evèl gin ènd mir had.

 

Hil díep in mè groeit 't vertrùiwe án,

't vaast gelóóf dè 't wèl góed zal komme,

umdè we wir de góeie kant op gán.

 

't Vuult ès bótter en ès vètte romme

nou alles wir vol blad en bloem kumt stán,

't wijnterlééd vur èfkes zal verstomme.

 

 

Mèi

 

Van vèttighè drùpt de gekróónden tèèd

van dees hil mánd die ik 'ne zége noem

en die ik um z'n mand vol deugde roem:

de mèi ruupt alle daog van wit en wèèd.

 

De mèi rakt nooit de éige glorie kwèèt,

zólang de bie op zuuk nór hónning zoemt,

de kikvors plompend in de vijver ploempt,

zódè ik 't wijnterweer vurgóed vergéét.

 

'n Gróót gelóóf hi in mè postgevat

nou de goei dinger zich bereid verklaore

hil lang te blève: baokes op 't pad

 

die schón èn úwwig án de jonkhè paore,

èsof d'n tèèd gin rècht van sprèken had.

D'n óuwerdom wil daor íet van bewaore.

 

 

Juni

 

De zómmer hi zich nór de zon geplóid

um góed 't ongezééfde licht te vange

en te voldoen án 't vurzien verlange

nó geurig gras dè nóddig moet gehóid.

 

Ooit wier di licht gekétend en gekóid

èn in de kèrkers van 't zwart gevange:

we leken án 'ne zèèjen draod te hange

die brèke zow ès strak 't lot zich plóit.

 

Díep in de ziel ontkiemt 't hèllig vuur

dè ès 'n godslamp úwwig brande zal

èn altè borg zal stán vur tèèd en duur.

 

De zon zal vórtdoen en kent gin verval,

d'n aovend rekt zich ùt nór't laote uur,

de maon verstopt zich in n'n èike wal.

 

 

Juli

 

De nirgang wurdt vurzichtig ingezet

al hi de zon de wil nog en de kraacht

um èlken dag te knaoge án de naacht,

wars van de ùtgeharde zómmerwet.

 

Wie hi de wèèzers van de klok verzet,

wie vèècht nog tege kaod en overmacht?

Wie van de hitte nór verlichting smacht

wurdt onder druk van dag en uur geplet.

 

Ès látter dan in ons d'n aovend dalt,

'ne zochtem bries de lijndeblaor beroert,

kumt iederéén die nór verkoeling talt

 

onder d'm bóm wor nou de tortel koert.

Èn ès de maon van witte lùister stralt,

worre we stil, toe in ons hart geroerd.

 

 

Augustus

 

D'r kroop al veul verdorring in de daog,

'n sórt verstarring in de lóóp van tèèd.

Wie nie ontspoorde rakte vuling kwèèt:

't is dúrrúm dè'k me nie mir bùite waog.

 

Gin mens hurt dè ik um verkoeling vraog,

gin wolk die nog 'n hèndje toe wil stèke,

gin zuchje wijnd dè 's bezùrgd kumt kèke.

Wa hèlpt 't, ès ik unnen dag lang klaog?

 

D'r kumt in mè 'n nuuw gelóóf nór bove

ès ik in hùis, gerdèène himmel dicht,

'n bild krèèg van besnùwde wijnterhove.

 

Ik hul me in 'n klééd van killer licht

èn ùt de schaauw kumt rulle snùw gestove,

ès 'n vurbarrig, wijnters weerbericht.

 

 

Septèmber

 

De ógstmánd makt zich van de zommer los,

de raome stán wir ope zonder horre.

't Is vural 'n vraog van zèn of worre

die ronddwált dur 't stilán zwèègend bos:

 

d'r zèilt 'n blad nor 't al wochtend mos.

Ofschón 'r zuutjesán al lóóf verdorde,

blè toch 't wochte op de woeste horde:

d'n hèrfst góit dan de zworste trosse los.

 

D'r lèèft in mè 'n vrimd sórt onbehaoge,

'n díep gevuul dè ámmel án me knaogt,

de poort wèèd opent nó de leste vraoge.

 

Mèr in de schaduw die de koelte draogt

èn bóói is van 'n hil stèl inder daoge

verman ik me: wir iemes die nie klaogt.

 

 

Oktober

 

De wèènmánd tovert nou in gèèl en róód,

veul strùike kleeje zich in fèller kleure

die zèlfs 'nen óuwe mens op kanne beure:

d'n hèrfst sti stiekem vur 'ne stillen dóód.

 

Ik schóuw de wolke èn de gróte stóót

van vogels die hil't hèrfstelek gebeure

trùiwhartig overdoen, tot in d'n treure,

umdè de treklust ándringt: hóge nóód.

 

D'r schùilt in mè 'n góed verbùrge plèk

wor ik nie over praot, 't zal nie baote.

Ik volg de vlucht van kranen op d'n trek:

 

de v-vurm krè de leste daoge gaote

die veul gán lèèke op de witte vlèk

die ik strak, gèr of nie, zal ope laote.

 

 

Nóvèmber

 

D'n tèèd stèkt de klaroen der eindighè,

gedachtenis aan hun die vur ons ginge.

Lát ons vur die verdwalde mense zinge

die ons zèn vurgegán in d'ùwwighè.

 

Gedenk de mens, zie z'n verlaotenhè.

Wa rèst ons dan irbiedig nir te kniele,

meej ándacht vur die weggevalle ziele,

want dóód zèn is evèl gin klènnighè.

 

Dè ik wir 'an 't graf ben toegekomme,

kumt dur de zwarte kraaien in de lucht

die hun gekraas alwir hebbe hernomme,

 

al drèèvend op de wijnd die ès 'ne zucht

de urste daog wèl nie mir zal verstomme.

't Vuugt me nie, dè èndejaorsgerucht.

 

 

Dissèmber

 

De fistmánd hult zich daog al in 't dùister,

van ginne vogel hurde nog gezang.

Dees is gin stilte wor ik nó verlang:

alléén de wijnd makt 'n hil zocht geflùister.

 

Ik lóóp wa dur 't leeg en zwèègend vèld

èn denk án dinge die ik hier nie noem.

Ik zuuk de vogel en ik zuuk de bloem,

vervloek de wijnter die vur mè nie tèlt.

 

Ik weet 't, strak vèlt 'r wir íet te viere,

dan kumt dè jaorlekse gebórtefist,

de vrouwe gán in hùis alles versiere.

 

Èn't fist dè ik nog nooit nie heb gemist

is 'óud en nuw' meej ólliebol en borrel,

't zaolig ùtènd wor ik nooit án morrel.