De
kneuter en den dichter
D'r
zaat es 'n kneuterken op de hèi
Te
kwinkelen en te kwettere.
D'r
kwamp toevallig 'nen dichter veurbij,
'nen
dichter der Brabantse lettere.
De
kneuter die knipte z'n eugskes toe
En
knepperde-n-es mee z'n bèkske;
Toen
zin ie, zeg dichter, nou zing ik veur oe
'n
Lieke van hier op m'n tèkske.
En
't kneuterke schraopte gducht z'n keel
En
't zette z'n èige an 't zinge;
Och
't din zu z'n best um 't môiste gekweel
Uit
z'n krakelend keelke te wringe!
Den
dichter heurde-n-et kneuterken aon,
Dè
zon al wa 't kos, in de vruugte;
In
't één oog van't peuterke blonk 'n traon
Toen
't ophaauwe moes van de muugte.
Toen
zin den dichter , zeg kneuterke klèin
We
moeten et sàme perbere;
Ge
wordt allinnig te muug en ik mèen
Dè'k
van èuw mee plezier zal lere.
Toen
zijn ze samen an 't zinge gegaon
De
kneuter, hil hôg, in octave,
Den
dichter mee basstem, um diep onderaon
De
tegepartij op te grave.
Dan
namen ze afscheid mee droevigen blik
En
zinne "tot ziens" en -- de groete.
En
't kneuterke snetterde nog mee 'ne snik:
"Wa
zund nou al schèie te moete."
Den
dichter zin troostend: "zij stil, 'k kom terug"
En
zwèide van vèr nog nao 't tèkske
Daor
ginds op de hèi waor de kneuter wir vlug
Te
springe zaat in z'n greùw pèkske.
Lodewijk
van Woensel
De
kneuter en de dichter
Uit
'De kneuter'
Eindhoven
1957
|