Bij
et afbreeke van de kèrststal òp
zeuve januwaarie, daogs nò
driekôonenge, verliep et bij ons
vleej jaor nie hummel vlèkkelôos.
De
bildjes waare ammòl goed in dè
vloejpepier verpakt èn nètjes in
en dôos gedaon.
“Wilde gij die dôos èfkes naor
de zolder brenge?”, vroeg ik òn
ons Truus.
“Mar
dènk derom, goed oe haand der
onder haawe…”
Ons
Truus wies der nie goed raod
meej.
“Vòlges mèn houde me vur de gèk.
We hèbbe ginne zolder. Ge wit
tòch dèsse die bij den bouw die
zèn vergeete òp te zètte…”
“Ôoh jè, dès waor ok. Zèt dan
die dôos mar in de bèèrging”
Ze
vatte de dôos vaast, mèn woorde
waare nòg nie koud òf derre
aajpòt, aajpèt, wiefie smartfoon,
tablèt òf hoe dè ding ok meuge
hiete ging aaf. Ge wit dè die
spulgoedjes hèlleg zèn en daor
alles vur moet wèèke. Naa, dè
hèmme geweete.
Ze
liet metêen alles öt der haande
valle om dè verèkte ding òp te
raope. Ik schrok me kepòt. Alle
bildjes laage oover de vloer.
Ooveral waare de köpkes der
vanaaf behalve van Sint Joozef.
Dè waar den êenege dieter zenne
kòp bijhield.
Bij
de Gamma verschillende mèèrke
lèèm gekòcht èn ötgeprebeerd. De
köpkes won der nie òn blèève
zitte.
“Ik
zal ze mar naor et Èèrfgoed
Depoo in Riel brènge”, zisse.
“Ik
dènk dè ze daor zulle zègge
dègge enne schôone zèèt. Ze
zulle oe zien ònkoome meej dieje
ròtsooj. Daor hèbbe ze wèl wè
aanders te doen dan die te lèème.
Gaode gij mar es te biechte bij
Harremke èn nim hil den haandel,
inkluuzief den hèllege femielie,
mar es meej. Et zal mèn beniewe
òf ge van hum de abseluusie
krèègt…”
Èfkes der tussendeur… Harremke
is onze pestoor. Hij hiet om
presies te zèèn Harm Schilder.
Hij wônt in en nie al te klèène
ònleunwooning nèffe zen kèèrk òp
de Ringbaon Wèst in Tilburg.
Innegte tèèd geleeje mòkte hij
meej zen klòkkegelui smèèrges
vruug om kwart oover zeuve alle
meense in de buurt wakker. Hij
heej naa mazzel. Hij maag van de
rèèchter teegesworreg en ketier
langer blèève ligge èn òm
hallef aacht zen hobbie ötoefene.
Naor
Harremke gaon, dè vond die van
ons ok nie alles.
“Ge
wit dè ik dur et jaor deur nôot
bij Harremke in de kèèrk kom.
Zèllefs nòg nie meej kèrstaovend.
Ik kèn em allêen van de kraant
èn de teeveej. As ie me zie zal
ie zègge: Wie zèède gij naa in
gòdsnaom? Kènt Onze Lieve Heer
oe wel?”
Der
bleef niks aanders oover om de
bildjes mar òn kènder in de
buurt te geeve. Kunne ze die nòg
as stoepkrèèt gebrèùke…
(Geschreven in het dialect van
Tilburg)