De kèrstfèèr
- tekst en illustratie Jos Naaijkens -
Ènkele weeke geleeje han we geluk.
Mocht meej naor de kèrstfèèr in ‘De
Vurste Venne’ in Drunen.
Zaoterdagsmèèreges vruug. Et waar
nòg slap. Aontreej zès euro èn as ge
wot konde oewe jas kwèèt vur enne
euro. Vur dè gèld moestem nòg zèllef
òphange ok. Gaoter mar ònstaon…
Bij de irste de bèste kraom waar et
al raok. “U móet mee, hè mijnheer…”,
kreeg ik van zon kakverkôopster te
heure. Om dè òp te mèèreke hoefde
nie zon goej ôoge te hebbe, dòcht ik
bij men èège. Vruuger waar et zôo dè
Zjuul de Corte dè nòg wèl zaag.
Teegesworrig zo Stievie Wonder dè
nòg wèl zien…
Nao ongeveer en ketier kwaam ik den
irste manskèèrel teege. Die bofte ok.
Die van mèn kreeg onderhaand zin in
kòffie. Nèè…, nie zin in kòffie, ze
had al die klèèn gebèkskes meej dè
marsepèèn der om zien ligge. Ge wit
wèl van die verèkte klèèn, waorvan
dètter tweej in ene hòlle kies gaon.
Ik dòcht èfkes dè ik in Den Haag
waar…
Et zaat der onderhaand òp…
Teminste dè dòcht ik omdè we al
genoeg prullekes vur de kèrstbôom
tèùs gekòcht hadde. Mar op wèg naor
den ötgang tòch nòg èfkes langs die
kraom meej die sjaals waor ge bij
ons in Tilburg in de Heuvelstraot
veul goejekôoper meej öt zèèt.
Jè, ik heur ze et nòg zègge: “U móet
mee, hè mijnheer…”
|