“Ik heb dees jaor
nie veul wèèrk mee den kerstbôom
oprèùme èn over en jaor wir
òntèùge”, zi smoeder vurrege
week nog tege mèn.
“Hoe zôo nie?”,
zik nog, waant ik trapte der
bekaant van èèges in.
Toen hee zut mèn
is ötgelee. Wè wast gevál
naomelek.
Diejen daag, toen
ik dur et pôrtje bij der
aachterom kwaam, hak wél in de
bijkeuke en dôos mee der op
“Broxo Matic” zien staon. Ge wit
wel en dôos waorin dè
onthardingszout vur die
afwaasblèùkskes in den
vaotwasser gezeete hee. Toen
dòcht ik nog wel effe: wè moete
gij daormee. Ge het toch ginne
vaotwasser, ge waast toch alles
nog mee de haand aaf. Mar naa
zèèker aachter.
Daags nò “drie
kôoninge”, zôo ast écht heurt,
brikt ze ieder jaor den
kerststal aaf en römt ze den
bôom op.
Mar deeze keer en
over en jaor wilde ze nie zôo
veul wèèrk òn dè opbouwe en
afbreeke besteeje.
“Dieje kerstbôom
vat ik dan onder bij de piek
vaast en zettem òngekleed en al
in die dôos en brengem naor de
zólder”.
Die “Broxo Matic”-dôos
had ze vurrege week van de EM-TÉ
daorveur eksprès meegebròcht.
Nog nie zôn
slèècht idee dòcht ik zôo… Ze
hee enne grôote zólder en der is
plek zat.
Et kan ôok nog
èèrges aanders goed vur zèèn.
Ast zomers op
dieje zólder zôo verèkkes wèèrm
is detter nie om öt te haawe is,
dan denkte mesgien bij oe èège
as ge boove komt en dieje
kunstbôom ziet staon: puhhh…,
wast mar kersttèèd…
Zôo ziede mar.
Dan zitte zellef tege oe pesjoen
aon en denkte wellis: Ak ons
moeder nie ha en der pôrtje nie,
moessik nie allêen aaltij dur de
vurdeur mar hak ôok der dôos nie
zien staon. En deeze wèèze raod
hak ôok ammol nie te heure
gekreege… Gin slèècht iedeej van
die dôos dòcht ik zôo. Ge wordt
sewèèle ôok nie zôo muug ieder
jaor.
Mar tèùs gekoome
zaat ik tòch mee en probleem. Ze
hebbe bij mèn vergeete enne
zólder deróp te zette…
(Geschreven in het dialect van
Tilburg)