De pestoor wies wel raod…
Geschreven in het dialect van
Tilburg.
Tekst en illustratie Jos
Naaijkens
‘t
Waar daogs nao driekôoninge. D’n
Harrie en hullie Sjaan ginge de
kerststal en de kerstbôom
oprèùme.
’t
Wèèrk waar zôo gepiept. Alles
zaat vlot in dôoze. Allêen
moeste die nog efkes naor de
zolder gebrocht worre.
‘Ik zal de dôos meej de
kerstbildjes wel draoge. Lôopte
gij mar veurop en doe mar telkes
’t licht aon’, zi Sjaan.
Saome liepe ze de zoldertrap op.
Harrie zôo gezeejd veurop.
‘Sjaan’, zi d’n Harrie, ‘volges
mèn zaag ik daor ’n klèèn möske
(muisje) lôope…’
‘Potverdomme…’, riep Sjaan en
liet van schrik de dôos meej
kerstbildjes èùt d’r haande
valle. De schoaj (schade) viel
meej. Allêen Sint Jozef miste
zunne kop.
‘Gaode gij bij onze pestoor mar
is te biechte, Sjaan. Dè kunde
Sint Jozef zôo nie aondoen.’
‘Jao, mar dè is ôok jóuw schuld
Harrie. Gij riept dègge ‘n möske
zaagt lôope. Ge wit toch dè ik
bang van mèùze zèè. Gao ok mar
meej te biechte.’
Om
‘n lang verhaol kort te maoke…
De pestoor gaaf ze alle tweej
nie allêen de abseluusie
(vergiffenis), mar ging ôok
èfkes naor aachtere om wè te
haole. Hij kwaam terug meej ‘n
tube contactlèèm.
‘Die kunde gebrèùke as ge wilt.
Wègge over hèt gif mar terug.’
‘Gij
zèèt pas ‘nne goeje gisteleke
(geestelijke), meneer pestoor’,
zeej Sjaan. ‘Gij hèt wel ‘n fles
wèèn verdiend. Mar dan gin
miswèèn. Die hèdde zellef genoeg
en zèède meschien al lang teege
gedronke. Ik gao wel ’n goej
mèèrk bij d’n Aldi veur oe haole…’
Meej
Sint Jozef waar ‘t ammol goed
gekoome. Dezelfden aovend zaat
zunne kop d’r al wir op. En de
pestoor kreeg ’n fles wèèn van
d’n Aldi en de lèèm die over was
terug…