‘Die
van ons,’ zi Harrieke aatij. Hij
bedoelde dan z’n hösvrouw,
hullie Sjaantje.
Ze
hing meej kèrsmes aatij de
kèrstkaorte die ze kreeg in de
höskaomer òn ’n waslèèn.
’n
Klèèn jaor geleeje, vlak nao de
kèrstdaoge, is ze ooverleeje.
Vuls te vruug. Mar daor boove
haawe ze daor gin reekening meej.
Ze heej trouwes wèl veul gerôkt.
’t
Waar ’n schôon begròffenis. Dè
wèl.
‘Ik
hèb nòg mar wèènig kaorte
gehad,’ zi ze wèlles.
‘Mar
dè zal ok wèl ’n bietje òn m’n
èège ligge… Ge wit dè ik pas ’n
kèrstkaort naor aandere meense
stuur, as ik d‘r irst êen van
húllie gekreege heb...’
Dees
jaor, innigte daoge vur kerst,
stond Harrieke meej z’n waslèèn
d’r allêen veur. Wasknèèpers
had ie nòg genoeg. In ’t
schuurke. ’n Maand vol. Hullie
Sjaantje hing d’r aatij bèùte de
waas meej òp.
Tweej daoge vur kerst hinge d’r
tòch al ’n stuk òf vèèf aon. Òp
kèrstaovend viel d’r nòg ’n
kòrtje bij Harrieke òp de
deurmat. ’t Waar zo klèèn dètter
nòg ginne pòsseegel òpgeplèkt
kon wòrre. Ge begrèèp ’t
meschien al. ’t Waar dur iemand
öt de buurt nòg gaaw èfkes òp de
valrêep in de brievebus gedaawd.
Harrieke zaater meej, meej dè
petieterig ding. De wasknèèpers
waare vuls te groot. Aachter
dieje wasknèèper zaagde ’t nòg
mar aamper te zitte. Kunde
nògaon…
‘Oopaa, ik snap nie dègge nie
nòr de Hema gaot. Ze verkôope
daor zèkskes meej van die klèèn
knèèperkes,’ zeej z’n
klèèndòchter.
‘Löster ‘s goed, Julia. In zon
zèkske zitte d’r meschien wèl
honderd in. Ik hèbber mar êen
nôodig. Wè moek tòch meej die
aander ammòl doen?’
‘En
trouwes… Ik hoef tòch nie de
duupe te zèèn van die zèùnige
meense die dè verèkte klèèn ding
de deur öt doen. As ge nie òplèt
wòrde nòg òp kòste gejaoge.’
Harrieke dòcht wir òn vruuger.
‘Verdomme… Ik zie oe wir nie te
zitte. De kaomer zie wir blaaw
van de rôok’, zittie dan wèlles
vur de flaawe kul teege hullie
Sjaantje asse òn d’r zôoveulste
sjèkske diejen dag wir ‘s
getrokke had. Mar naa kon ie d’r
nie mir meej laache.
‘Waar die van ons der nòg mar…,’
zi Harrieke teege z’n èège.