“Hadde gij gezien hoeveul
kèrstkaorte Sjaan en Piet wèl
nie òngekreege hadde”, kreeg ik
ieder jaor rond de kèrsttèèd van
die van ons te heure.
Bij hullie hange naomelek aatij
verèkkes veul kaorte òn ’n sôrt
waslèèn. Dè zien wij ieder jaor
omdè wij mistal rond dieje tèèd
op de verjòrdag van Sjaan meuge
koome. Mar meej Sjaan en Piet
kunde oe èège nie vergelèèke.
Die hebbe veul femilie en
kènnesse. En Piet heej veul
kennèksies as ge begrèpt wèk
bedoel. Hij zit in nogal wè
bestuure. Hij vúúlt z’n èège nie
allêen vurnaom, hij ís ôk bèst
wèl vurnaom. Teege húm kunde
tóch nie op. Hij krèègt nog
wèllis ’n lintje. Dè vertèl ik
jou…
Bij óns in hèùs hangt gin
waslèèn. Ons moeder heej vruuger
hil de femilie vurzien van ‘nne
kèrstman. Ze mòkte die van vilte
lèpkes. D’r zaate vèkskes in om
de kèrstkaorte in te stoppe.
Zèllef had ze d’r tèùs ôk êene
hange. Asse van iemand ’n
kèrstkaort had gekreege, stuurde
ze d’r êen trug. Dán pas. Irder
nie…
Ze heej me wèllis ôot gevraogd
hoeveul van die buukskes zôo as
dees ik meej kèrsemes wèl nie
mòkte. ’t Waare d’r nogal wè.
“En moet op al die ènveloppe
waorin die buukskes gòn ‘nne
pòsseegel geplèkt wòrre?”
Ze begreep ’t nie zôo goed dè ik
dè deej. Ge wit wèl. ’n
Têekening maoke, ’n verhòltje
schrèève, kopiejêere, niete en
rèècht aaf snije.
“Ge kunt ze toch beter in de
winkel kôope. Bij de Èksjen zèn
ze tegeswôrrig toch zô duur nie
mir en ge hètter nie zô veul
wèèrk meej…”
Mar goed. Om nog is op die van
óns trug te koome.
De lèste jaore kreege we mistal
steeds minder kèrstkaorte. D’r
kwaame van die verèkte
iejmiltjes vur in de plòts. Wèl
makkelek dègge oe èège d’r zôo
goejekôop vanàf mòkt. Ge kunt ze
wèl ötprinte, mar jè… D’r gao
toch niks boove ’n èchte schôon
kèrstkaort.
Mar ’t kan nog èèrger. Die van
ons heej ’n kennis waor ze ieder
jaor ’n kaort nòr toestuurt. Ze
krèègt nôot wè trug. Lèst vroeg
ze of d’r kaort wèl òngekoome
waar. “Jao”, zisse, “mar ik
stuur nôot iets trug. Öt
prinsiepe nie. Dè geld wèk
overhaaw gao naor ’n goej doel…”
As gij dè gelêûft, gelêûf ik ’t
ôok…
Vurrig jaor hadde we geluk.
Geluk is meej d’n domme zègge ze
wèllis.
Ik heurde daogs vur kèrsemes ’t
klèpke van de brievebus
dichtslaon. Gaaw d’r naor toe
gelôope. ‘nne Envelop. ‘nne
Blaawe. Dè wordt betaole dòcht
ik metêen. Mar wè blêek… We
kreege wè geld trug. Viel d’r
tóch nog wè meej. Konde we wir
‘nne keer gòn wòkke…
Mar meej dè al bleef mènne
kèrstman wír nie zôo goed gevuld
meej kèrstkaorte as mèn
iejmilboks meej die verrèkte
kèrstmiltjes.
Meej diejen brief van de
belastinge hèk mènne kèrstman
mar nie laastig gevalle as ge
begrèpt wèk bedoel…
(geschreven in het dialect van
Tilburg)