Mijn
persoonlijke ervaringen om jaarlijks een konijn vet te mesten voor
Kerstmis
Ik
ben nu 71 jaar, maar het staat nog steeds in mijn geheugen en moet nog
(bijna) huilen als ik het liedje van het konijntje Flapje hoor op de
radio. Dat gaat terug tot mijn allerjongste leeftijd, ik schat
zo 5 of 6 jaar, dat ik jaarlijks met mijn verjaardag
in mei een konijntje bij de achterburen mocht uitzoeken als cadeautje.
Het moest echter altijd een Vlaamse Reus zijn (waarom besefte ik toen
niet).
Ik
verzorgde dat beestje keurig en moest dan circa twee weken vóór
Kerstmis alleen maar selderij voeren (later bleek waarom, dan
onttrok dit vocht uit het vlees).
Dit
ging jaren goed zonder dat ik iets merkte, maar "typisch"
was mijn konijntje altijd OF weggelopen,OF gestolen, OF weet ik wat
voor smoesje om te verklaren waar het beest was zo vlak vóór Kerst.
Ik
wilde dan steeds een nieuw konijn, maar moeder zei dan: wacht maar tot
je verjaardag, want in de winter is het toch niets voor zo'n beest(!).
Totdat
ik op zekere dag met eigen ogen zag dat mijn konijn geslacht werd
(door vader). Laat ik U vertellen dat dit een enorme schok was (toen).
Heb dat mijn ouders eerlijk gezegd niet echt vergeven, ofschoon ik nu
wel begreep waarom: uit pure armoede om toch eens wat vlees op tafel
te krijgen.
Het
mooiste kwam dan nog: ik mocht met mijn vader het konijnenvelletje
naar een konijnenvilder brengen, kreeg daarvoor een dubbeltje,
helemaal voor mijzelf, en bracht dat op dinsdagmiddag naar de
Spaarbank, en dit werd, na lang in de rij gestaan te hebben, op mijn
spaarbankboekje bijgeschreven.
Heb
van mijn spaartegoed echter tot op heden nooit iets teruggezien.
Uit
"wraak"ben ik toen op het criminele pad gegaan door 1 cent
uit moeders portemonnee te halen, en heb hiervan een stukje zoethout
of een dropveter gekocht op het hoekje bij een winkeltje dat alles
verkocht.
Of
het werd heel snel verorberd. OF het ging mee naar school zodat mijn
vriendinnetjes ook een keer mochten sabbelen aan mijn gekocht
snoepgoed. Echt plezier heb ik daarvan echter nooit gehad, omdat er
steeds die angst was dat moeder dit zou ontdekken. Ik heb, toen
"mijn" konijntje op tafel kwam, gedreigd het huis uit te
gaan, wat ik ook deed tot wel half januari (ging bij een
vriendinnetje slapen). Natuurlijk weet ik nu dat mijn ouders dat wel
wisten, maar ik dacht: Zó, nu zal ik jullie wel afleren mijn
"cadeautje" op te eten.
Heb
hierna ook nooit meer een konijn verzorgd en opgevoed.