Mijn tante Jo,
kwam uit een gezin met acht kinderen.
Was je haar
ooit tegen gekomen, je had het haar niet gegeven. Ze werd wel
zevenentachtig jaar en werd daarmee ouder dan al haar broers en zussen.
Altijd een
dame, wanneer je haar zag.Ze verzorgde zichzelf uitermate.
Prachtig
opgestoken grijs haar, net voldoende rouge en altijd jurken of
blouses, met
een smetteloos witte kraag.
Een héérlijk
mens om te ontmoeten,vol van levenswijsheid.
Lief, eerlijk,
betrouwbaar. Alles wat een goed mens tot een goed mens kan maken, bezat
tante Jo. Ze had in haar leven al veel meegemaakt,teveel eigenlijk maar daar
praatte ze liever niet meer over. “Voorbij is voorbij“ zei ze wanneer je er
naar vroeg.
Ze sprak dus
wel uit ervaring, levenservaring. Je kon van haar op aan.
Over de natuur
kon ze je veel vertellen. Ze woonde lang buiten het dorp en is tussen en met
de natuur opgegroeid. Vragen over het weer wist ze met veel wijsheid te
beantwoorden.
Je zei tegen
haar ook nooit: “ik denk niet dat het gaat regenen”.
“Nee”, zei ze
dan: let op mijn woorden: “het gaat wel regenen”.
En dan ging het
ook regenen. “We krijgen een mooie zomer”, zei ze eens.
En verdómd, die
krégen we ook. Zo was mijn tante Jo.
Een heerlijk en
voor alles betrouwbaar, mens.
Jammer, dat ze
tot aan de laatste minuut van haar leven last moest hebben van een
doorlopende menopauze.
De daarbij de
behorende”opvliegers” waren voor haar een ramp!
Daar kon ze
totaal niet mee overweg.
Ze kwamen
altijd zo onverwacht. En ze hield juist zo van zekerheden.
Ze kon zich
daar dan ook behoorlijk druk over maken. Maar ze had er haar manier voor
gevonden.”Steek je kop uit het raam, laat het even waaien,en doe het raam
weer dicht!”
Aan die
beruchte menopauze van haar is dus echt nooit echt een einde gekomen.
Op een keer zei
ze, terwijl ze het weer zo warm kreeg, “als ik na dit leven als een beest
terug moet keren, dan weet ik wel”. Als ik het voor het zeggen heb, kom ik
terug als een ijsbeer, dan ga ik genieten van een lekker gekoeld leven.“
Het is nu
alweer ruim een jaar geleden dat tante Jo overleed.
Vandaag kijk ik
op tv weer eens naar Nova.
“Het Poolijs
smelt langzaam maar zeker” het zet door.
Wij zagen het
aankomen…
Tante Jo…?