HET
MOSTERDMADAMMEKE
Vroeger
bij ons thuis kwam ie al langs de deur "Het
Mosterdmanneke met zijn mosterd-tonneke. Een mooi rond,
lichthouten tonneke, met blinkend gepoetste messing
banden eromheen. Aan de zijkant van het deksel zat een
gat, waardoor een houten mosterdlepel naar buiten stak.
Het
"mosterdmadammeke" zeiden onze ouders. Van
vader op zoon, zo deed het verhaal de ronde, werd het
geheime mosterdrecept, doorgegeven.
Waarom
een man "Madam", werd genoemd, hoorde ik pas
veel later.
Het
was een erg klein manneke, zoals zijn vader ook geweest
moet zijn. Zijn vraag aan de deur was steevast, hij was
immers uit België afkomstig, "Mosterd,
madame?" Vandaar zijnen schonen bijnaam.
Ook
toen ik inmiddels zelf een gezin had, kwam hij zo om de
zes weken ook bij ons aan de deur. Wij kregen als kind
nooit veel mosterd. "Want," zeiden ze,
"daar groei je niet van." Ook dat vertelde ik
aan mijn kinderen. Mijn zoontje, ging mee naar buiten.
Hij
mocht de lege jampot vasthouden die het mosterdmanneke
met een houten lepel met enkele goedgemikte slagen vol
mosterd mepte. "En nou maar veel mosterd
eten", zei hij tegen mijn zoon.
"Nee,
want daar blijf je klein van zegt ons pa!" was zijn
antwoord.
"Ge
moet niet alles geloven!" zei het manneke.
"En
gij zelf dan?" ontglipte het mijn zoontje, zo plat
als ie kon.
Daar
had het mosterdmanneke niet van terug!