TERRAS
Een herinnering.
Mijn collega en ik gaan
van tijd tot tijd op internaatsbezoek. Wanneer we
tijdens een van onze lange reizen even pauzeerden op een
terras en mijn collega juist even weg was om te
telefoneren, zag ik haar zitten. Ze was zeker zeventig,
en prachtig om te zien! Met zorgvuldig aangebrachte
make-up en haar kapsel grijswit, opgestoken met zo’n
schildpadkam. Bij
aankomst viel ze me meteen op. Hoe zij het terras
betrad, en hoe ze met gratie plaatsnam, terwijl ze de
omgeving observeerde. Ze had het vest met de lange
mouwen, losjes over haar schouders hangen. Haar slanke
smalle handen zochten naar een sigaret uit het pakje dat
vóór haar op tafel lag. Uiterst voorzichtig trok ze
met pincetvingers, een filtersigaret naar zich toe.
Hierna begon het volgende
onderdeel van haar avontuur, de zoektocht naar de
aansteker. Haar tas werd geopend en haar handen
doorzochten grondig, vak voor vak. Totdat ze een witte
aansteker tevoorschijn haalde. De sigaret hing losjes
tussen haar lippen. Ze trok een rood pruilmondje en
bracht de aangeknipte aansteker, naar haar genotmiddel
en liet de tabak opgloeien. Ze inhaleerde hoorbaar diep.
De ober verscheen in de openstaande deur naast haar en
vroeg waarmee hij haar van dienst kon zijn? "Een
kop koffie" zei ze, zonder hem een blik te gunnen.
Terwijl beschouwde ze haar omgeving of tuurde in de
verte, naar daar voorbijrijdende auto’s. Soms trok ze
haar wenkbrauwen iets op en boog lichtelijk voorover
alsof ze iets of iemand, leek te herkennen.
Haar koffie werd gebracht. Ze blies wat rook van zich
af, nam het suikerzakje op, en bestudeerde het
aandachtig, leek in gepeins verzonken. Ze
keerde het om en om, en klopte met de bovenkant ervan op
tafel om alle suiker naar onderen te krijgen. Ze
herhaalde dit nog eens. De suiker zat allang onderin, en
nog eens. Dan ritste ze het zakje in één keer open,
schudde de inhoud behoedzaam over de rand van haar
kopje, en legde het terzijde. Dan kwam het lepeltje, dat
ze voorzichtig opnam en dan in haar kopje liet glijden.
Ze roerde heel precies, zeer gracieus, en vele malen…
Pas veel later, nam ze een slokje, sloeg haar ogen neer
en leek intens na te genieten. Zij vulde daarmee de
komende tijd totaal en bleef naar de weg voor het terras
turen. Ze staarde in de richting van voor ons
onzichtbare toeschouwers leek het, waarmee ze dit alles
deelde.
Een kraai in haar nest dacht ik. Ze heeft me in de
gaten, ze loert naar mij! Mijn collega was er weer. We
moesten verder. We vertrokken. Vanonder de luifel van
haar blik richtte ze zich op me.
Ze lichtte haar ogen even op, liet ze een fractie van
een seconde op me rusten en wendde haar hoofd af, toen
ze zag dat ik terug keek… Zij was "uit!"
|