Taalverschraling?
Tablets,
telefoons en andere schermen zijn de favoriete speeltjes van de jonge
generaties geworden. Maar we weten niet goed welke invloed ze op de
gezondheid hebben. Moeten hun ouders zich zorgen maken?
Ouders die zelf
al stressvol leven door de druk van alledag. Mogelijk dragen ze die ook
deels op hun kinderen over.
Voeden ze de
cyber-verslaafde kinderen op? Wordt het rijk van de kinderkoning vervangen
door het rijk van verbonden kinderen?
Wat moet opa
zeggen, nadat hij het sprookje van “Klein Duimpje ´heeft verteld aan zijn
vijfjarige kleinzoon. Wanneer het manneke als antwoord geeft ”Klein Duimpje
had zijn IPhone mee moeten nemen!”
Taal is
meebewegen met de tijdgeest
Vandaag wordt
denkvermogen gereduceerd tot snel klikken.
Onbegrijpelijk!
De samenleving wordt steeds individualistischer.
Men probeert
alles met logica te onderbouwen.
Digitaal is
schrijven, zonder enig menselijk gevoel.
Waar blijft die
menselijke maat? De emotie komt niet mee, terwijl emoties, van ons juist
‘mensen’ maken. Zijn er
nu ook digitaal twinkelende oogjes?
Graag zou ik de jeugd leren
dat likes, niet de enige beloning in het leven zijn. Een bevestiging van je
omgeving zoals ‘knap gedaan!’, ‘goed zo’, of een glimlach van je moeder, is
meer waard dan een digitale koppeling.
Een digitale knuffel, bestaat
immers niet!
In computertaal is alles
schraal. De emotie ontbreekt eraan.
Je kunt veel facebookvrienden
hebben, maar geen enkele met gevoel.
Digitaal krijg je feiten en
meningen, maar geen emotie, mee.
Ga onderzoeken of er emotie
inzit maar het zal niet meer opleveren dan een radio uit elkaar halen om de
muziek te vinden.
In dit digitale tijdperk gaan
we langzaam ten onder aan een ernstig gevoelstekort. Ouders raken
overspannen of komen in een burn-out terecht. Ook jonge studenten raken in
een isolement door gebrek aan echte vrienden en een tekort aan bevestiging
in wie ze zijn.
Ook daar constateren we
burn-outs op zeer jonge leeftijd soms uitlopend op depressie of zelfs op
suïcide.
De digitale wereld
levert ons een overvloed aan feiten. Maar feiten zijn niet meer dan
stenen. Kinderen zien helaas niets anders.
Wat zijn hun
ervaringen buiten de ratio? Er dient een omslag te komen waarin we weer net
als vroeger naar elkaar omkijken. Waar kinderen spelenderwijs en spontaan
leren, naast hun computers. De wereld van nu stort ons vol met kennis en
informatie. Teleurstellingen hebben ervoor gezorgd dat we een schil om ons
heen bouwen die we bewaken uit angst dat er nieuwe teleurstellingen binnen
zouden komen. Laat er sport en spel zijn, vol aan onderling fysiek en
relationeel contact. Zodat we elkaar echt zien, aanvoelen. Laten we
ingrijpen eerdat het te laat is. Laat onze kinderen weer vrij. Open alle
deuren, en laat ze armen wijd de zon tegemoet rennen. Laten we ze ontvangen,
met een handmatig applaus!
Liefst vandaag nog!
Want vandaag is NU!
Willem
Jonkergouw.