Het is december, en het
weer wil plots geen zomerse temperaturen meer leveren. Het is dus koud!
De mensen lopen plots
weer in hun winterjassen. Het lijkt wel afgesproken.
In de supermarkt is het
druk. Ook bij ‘Nettorama’ waar ik met mijn gevulde boodschappenkar in de rij
sta.
Zoals wel meer
voorkomt, hapert de kassa vandaag en worden we even opgehouden. Vóór me legt
een oud vrouwtje, twee gebakjes, twee pakjes appelsap, Franse kaasjes en een
klein stokbrood op de band.
‘U hebt zeker een
feestje?’ zeg ik.
Nou en óf, zegt ze
Mijn vriendin komt, en
dan moet ik toch wat in huis hebben.
Lékker! Zeg ik. Het
weer zit alleen niet mee. Weet u wat ik, eigenlijk zou willen?
Zo’n vijfentwintig
graden, en lekker buiten op mijn terrasje in de warme zon. Met daarbij een
ijskoud pilsje!
Dan kom ik ook! Roept
een jongeman met een enorme hanenkam.
‘En mag ik dan
meekomen? Vraagt een mevrouw naast hem.
‘Dan kan de hele rij
wel komen’ roept een man achter me. Iedereen lacht. De kassière kijkt op, en
probeert de kassa weer op gang te krijgen. Maar als ze klaar is, blijft ze
enkel luisteren. Ze geniet zichtbaar van wat zich er afspeelt.
Totdat er iemand met
een pak beschuit vraagt ’mag ik even passeren?’ Daarmee is de rij meteen
weer bij de les.
De kassière slaat aan
en gaat verder. Het oude vrouwtje kijkt om en zegt’ Als ik weer jarig ben
nodig ik jullie allemaal uit!
En dan bedenk ik:
’Waarom bestaat er eigenlijk eenzaamheid?
Eén opmerking is genoeg
om iemand helemaal tot leven te brengen!
Later zag ik die jongen
met die hanenkam terug, en hij zwaaide.
En ik dacht meteen ’dat
is die jongen uit onze kassagroep!
Willem
Jonkergouw.