SCHIETBAAN
EEN
Zoals opmerkzame lezers
bekend zal zijn was ik ooit verplicht soldaat. Daar
kwam bij dat ik ook zou moeten leren schieten. Verder
dan ’n paar missers met een luchtbuks op de kermis
ging mijn ervaring niet.
Op een morgen was het
zover. Allemaal achter in een grote legerwagen en op weg
naar de oefenplaats. Daar
stond ik dan voor het eerst op de schietbaan om met een
écht wapen en échte patronen op een schietschijf te
mikken. We hadden
toch wel de schrik in onze benen, zo’n eerste keer.
Het was zo herinner ik me nu, een donderdagmorgen.
Degene die in de roos zou schieten, zo werd ons beloofd,
mocht dezelfde avond al op weekendverlof en hoefde dus
niet met de drukke vrijdagtrein mee.
Bibberend ging ik op mijn plek staan, hield mijn adem in
om goed te richten… en schoot. Midden in de roos!
Ik mocht die avond nog
naar huis! Bewondering alom. Hoe had ik hem dat geflikt?
Ik weet het zelf niet. Puur mazzel. Ik heb daarna nog
nauwelijks een kogel al was maar in de buurt van de
schijf kunnen mikken. Maar ik kon vervroegd op weekend.
Ik zat in een gewone burgertrein in uniform en nergens
een militair te bekennen. Ik voelde me de held van de
dag.
|