AARDAPPELEN
Als
ik ergens een zak aardappelen tegenkom die wat vocht
heeft opgelopen of er liggen aardappelen in een hoek van
de schuur, dan ruik ik niet alleen de muffe lucht ervan.
Dan
zie ik de lange paarswitte uitlopers waarmee aardappels
nu eenmaal beginnen te schieten en ben ik weer terug in
de oorlog. In de kelder bij ons thuis. We gebruikten de
kelder ook als "schuilkelder" zodra er weer
bommenwerpers over kwamen gevlogen."Vlug!"
riep ons moeder dan "De kelder in!"
Ons
opoe, die soms een paar dagen bij ons logeerde, ging als
eerste. Slecht ter been als ze was het keldertrapje af
en nam plaats in haar grote rieten stoel die onze pa
daar beneden voor haar had klaargezet. Ik herinner me
dat Doorke onze huisnaaister, voor het verstelwerk nog
altijd even op de trapnaaimachine iets af wilde werken.
Daarbij raakte ons moeder helemaal in paniek als ze daar
te lang bleef zitten. Doorke was een vrijgezelle zus van
onze buurman. Ze woonde bij de nonnen van het Paduaplein.
Wij noemden haar ook wel "Doorke snipper" daar
ze nogal wat snippers op de vloer achterliet. Helpen met
verstelwerk in grote gezinnen deed ze tegen kost en
inwoning. Zo genoot ze van wat huiselijkheid en zo
hoefde ze niet alleen te zijn. Ze werd door ons moeder
dus herhaalde keren naar de keldertrap geroepen. Maar
tenslotte kwam ze! Met zijn allen zaten we op de
vochtige keldervloer die was afgedekt met een strozak
van blauwwit gestreepte beddentijk. Ons moeder bad vóór:
"Onze Lieve Vrouwke, geef de bom een douwke! Geef
de bom enen harde slag, dat ie verder vliegen mag!"
Als al het gevaar weer was geweken bleef het stil. We
kropen zwijgend het keldergat uit om weer verder te gaan
met dat te doen waar we mee bezig waren. Ook Doorke!
|