Nieuwe Tilburgse Courant - dinsdag 11 augustus 1959
Recht uit Het Hart 11
Er is wel iets
gebeurd!...
't
Is goed flaneren op "Het Hart" in de open paviljoens
en pergola's. Wel een verademing wanneer ge sommige
gesloten tenten, gaar gestoofd door de hitte,
verlaat. Wat dit laatste betreft is het ook weer
"Textiel" dat daarmee de kroon spant. Als wij het
voor het zeggen hadden, zouden we hen, die hier de
hele dag te demonstreren zitten, een hittebijslag
geven. Dat zou dan een progressieve regeling moeten
zijn vanaf de eerste flauwte!... Op zo'n hete dag
doen we liever aan "Sociaal leven en wonen". Daar
hebt ge tenminste lucht en ruimte om te ervaren hoe
goed er in Tilburg en onze brave Brabant voor ons
gezorgd wordt. "Van de wieg tot het graf" zoudt ge
haast anderen napraten!...
Er
blijkt in onze contreien wel een en ander gebeurd
sinds de tijd, dat de wevers vóór dag en dauw op hun
kletterende klompen naar de arbeid togen en in
krotten woonden, de bakers bakerden en de moeders in
de kraambedden stierven... Wat daar zo aan
allerhande drama's en miserie tussen lag, wordt hier
niet zo direct uitgebeeld. Ge kunt dat echter zelf
afleiden als ge passeert langs de vele facetten van
sociale zorg, die er nu blijken te zijn maar vroeger
ontbraken. Als Van Gogh nog eens terugkwam, zou hij
hier geen inspiratie meer vinden voor zijn tragische
"aardappeleters", waarvan ge het origineel in het
Museum Boymans in Rotterdam zien kunt en waarvan op
"Het Hart" enige details in fotoreproductie aanwezig
zijn als een schrijnend symbool van de oude tijd,
die we zo graag en zo dikwijls ten onrechte het
epitheton "goed" verlenen.
Alles wat er in vijftig jaar tijd verworven werd,
aanvaarden we nu als een vanzelfsprekend bezit. Zó
vanzelfsprekend, dat we nauwelijks realiseren
hoeveel het bij elkaar is. Daarom was het een goede
gedachte hier nu eens in woord en beeld een
categorische opsomming te geven van de sociale
verworvenheden. 't Begint bij de geboorte als direct
een Wit-Gele Kruiszuster in de bocht springt (Laat
die zuster nou dezelfde zijn, die ons bij onze
laatste kraamvisite de beschuit met muisjes
bracht!... Hoe maakt u het zuster? "Glad to see
you!"...) en het eindigt met de zorg voor bejaarden.
Een leven, dat start... een leven, dat naar de
laatste dagen neigt... en daar tussenin de boeiende
roman, die ieder mensenleven is. Die roman ligt hier
weliswaar niet geschreven en gedrukt. Toch dachten
wij er hele hoofdstukken van te lezen, flanerend
tussen de moderne fotovergrotingen en vergeelde maar
gelukkig nog geredde foto's uit de oude doos.
We
hebben de mensen van Tilburg en Brabant zien groeien
in hun materiële welvaart, in hun verzorging, en in
de huizen die zij bewonen en als ge dan ten slotte
aan het einde van het paviljoen beland zijt, staat
ge daar plotseling voor een enorme spin en een
mierennest, die beide zijn als een apotheose. De
zwarte spin op de wand is het Tilburg als het
werkelijke hart van Brabant, waarvan de grote
verkeerswegen als lange poten over de provincie
gaan. Het mierennest, dat krioelt aan uw voeten, is
de plattegrond van onze stad, waarop ieder zijn
eigen straat en huizenblok in de enorme zee wel
spoedig weet te vinden. Zó groot is Tilburg in
vijftig jaar geworden! Als ge niet wist, dat het uw
bloedeigen Tilburg was van "'t Laor" tot "den
Haaikaant"... van "Boerke Mutsers" tot "Den
Buunderd"... ge zoudt waarachtig denken, dat er een
wereldstad aan uw voeten lag!... Er is wel iets
veranderd sinds de oude papa Verbunt zo
zelfverzekerd op zijn café bij de Schijfstraat
schreef, dat ge bij hem "Pas Buiten" waart...
FLANEUR