CUBRA

INHOUD PIERRE VAN BEEK
HOME 
BRABANTS
AUTEURS

PRINT

Flaneur (ps. van Pierre van Beek) - columns

 redactie: Ben van de Pol

 

Nieuwe Tilburgse Courant - donderdag 6 augustus 1959

 

 

Recht uit Het Hart 8

  

Van schoenen gesproken...

 

Als ons tot voor kort iemand gezegd had, dat we nog ooit verliefd zouden worden op een schoen, zouden we geantwoord hebben: "Man, laat naar je kijken!" Na een bezoek aan het paviljoen van Leder en Schoenen op "de kleine Expo" moeten we schuchter erkennen, dat de opmerking er nog niet zo ver naast geweest zou zijn. Wat een romantiek en poëzie schuilen er toch in een schoen - met name in een damesschoen!... Maar om dit te ervaren moet ge er de tijd voor nemen. Ge moet eens oog in oog gaan staan met deze produkten van de Brabantse tak van nijverheid en 'n praatje van hart tot hart maken.

Voor wie voldoende belangstelling toont, komen de geraffineerd uitgebalanceerde schoentjes met hun griezelig dunne naaldhakjes tot leven. Hun etalages worden 'n sprookjesland, waar zij als elfjes optreden en als ze uit zichzelf begonnen te dansen op de meeslepende klanken van een wals, zoudt ge u niet eens verbazen... Er is niet veel verbeelding meer nodig om bijv. in zo'n schoentje van enkel goud een fijngevormd damesvoetje met subtiele enkels te zien groeien, dit voetje als een kleinood in de hand op te tillen en met neergeslagen ogen: "Ich küsse den Fusz, Madame!" te stamelen... Ik wed, dat ge niet eens een oorvijg kreegt!... Of de werkers aan de lopende band van de in vol bedrijf zijnde schoenfabriek het ook zo zien?... Hún is geen spelevaren op de golfjes der fantasie toegestaan. Ze hebben alleen maar goed uit hun "doppen" te kijken. Nogal verschrikkelijk goed!...

Na wat we hier over de geboorte- en ontwikkelingsstadia van de schoen aanschouwd hebben, is ons respect voor de werker in de fabriek nog groter geworden. Een ogenblik hebben wij ons in gedachten in hun plaats gesteld met als eindconclusie, dat we wel spoedig als ongeschikt ontslagen zouden worden... Wij zouden de zool bij het "kantenschrooien" - zo heet dat toch, niet??? - wel verkeerd tegen de slijpsteen houden en het bovenleer mee-"schrooien"... Wéér een paar naar de knoppen!... Wij zouden bij de "finishing touch" van het geschrooide randje met ons verfkwastje wel uitglijden en een vieze vlek op het met zoveel zorg bereide leer maken... Wéér een paar naar de bliksem?... Of kan het nog bij de opruiming tegen de halve prijs?... Maar daar spint de baas geen zij bij!... Misschien zouden we aan al die machines ook wel te veel bibberen... spijkers verkeerd slaan of te lang staan "teuten"... Doch daar wordt de baas niet rijk van!... 't Is dus maar goed dat we "Flaneur" zijn en anders niets. Dan kunt ge tenminste, zonder stukken te maken, met uw ogen die prachtige lappen leer in allerhande fijne tinten strelen... Dan kunt ge proberen iets na te voelen van het plezier en de liefde voor het vak, waarmee de makers dit resultaat te voorschijn hebben gebracht!...

Dan kunt ge tenslotte ook eens lekker meegnuiven in de vreugde van hen, die het uitgieren bij het historisch overzicht van de ontwikkeling van de schoen. Een petticoat proest het uit als oma naar 'n paar hoge knoopjesschoenen met plompe neuzen wijst: "Die heb ik ook nog ooit gedragen!" "Gij oma! Idioot gewoon!"... en de petticoat giert opnieuw... Maar oma ziet geen reden voor zo'n uitbundigheid. "Je kon ze óók dragen", zegt ze rustig en er lijkt een milde stemming over haar neergedaald. 't Is alsof zij zich zelf weer manoeuvreren ziet met het haast ook geheel historie geworden knopenhaakje... Dat moet dan wel lang geleden zijn!... De petticoat begrijpt dat zo niet!... Maar tenslotte kunnen wij ons dit ook wel allemaal verbeeld hebben!...

 

FLANEUR