Nieuwe Tilburgse Courant - dinsdag 28 juli 1959

 

 

Recht uit Het Hart 1

  

Een drama in "Het Hart"

 

Neen mijnheer, neen mevrouw!... Die zult u niet meer zien! Door geen mensenoog waargenomen, door geen oor gehoord, heeft zich in het duister van de nacht, na de eerste dag, in het toeristisch paviljoen van "Het Hart" een klein drama afgespeeld! Dat werd oorzaak van hun vertrek. De twee flamingo's, die als coquette meisjes in een fleurige zomerjurk onder de supervisie van een dromerige Lorre in een miniatuurlandschap paradeerden, zijn noodgedwongen weer verhuisd naar de veiligere contreien van het dierenpark. Besmeurd met bloed en met een gebroken poot (die beesten hebben heel wat poot om te breken!) heeft men des morgens vader flamingo aangetroffen in het landschap, dat allesbehalve om bloed vraagt. "Over de oorzaak tast men in het duister", zoals dat in brandberichten pleegt te heten.

Wij hebben altijd een zwak voor flamingo's gehad. Dit dateert uit de tijd, dat we gedwongen waren Longfellows gedicht van "De droom van de Slaaf" van buiten te leren en de dichter voor ons flamingo's in de Afrikaanse lucht heeft gehangen als een "blood-red flag", een bloedrode vlag. Sindsdien betekenen flamingo's voor ons een associatie met bloed en nu frappeerde het dat die associatie in een fatale nacht op het "Hart van Brabant" werkelijkheid geworden is. Was het een huiselijke ruzie? Gold het een wanhopige poging over de afrastering te komen omdat het heimwee naar de oevers van de Nijl te groot geworden was? Wie, die het zeggen zal!

Daags nadien lag trouwens ook al een fleurig vogeltje uit hetzelfde landschap op apegapen om kort daarna de geest te geven. Misschien was de hitte hier wel de moordenaar. Maar daar weet Lorre, de papegaai, niets van te vertellen. Hij stoort zich niet aan wat zich aan drama onder hem afspeelt. Hij filosofeert de dag vol op zijn kruk en we zouden hem haast een wijs beest noemen als hij niet bezeten bleek met een intense haat tegen helikopters. Telkens wanneer zo'n ding over het paviljoen ronkt, begint Lorre zó vervaarlijk te krijsen, dat het ons zondag heel wat overredingskracht gekost heeft die brave tante Sjaan aan het verstand te brengen, dat hij geen slechte taal uitsloeg... Als Lorre zo voort blijft gaan, zal hij bij het eind van "Het Hart" ongetwijfeld een aardig mondje Abracadabra spreken... Maar dat maakt het vertrek van de flamingo's niet duidelijk.

Ze stappen wel niet "statig-aan" op hun griezelig dunne benen... Ze kronkelen wel niet de lange hals als Balinese danseressen de armen... maar nog zijn ze er! Twee opgezette exemplaren hebben het levende echtpaar vervangen.

 

Dit zagen en hoorden wij voor u, flanerend over het tentoonstellingsterrein.

 

FLANEUR