Nieuwe Tilburgse Courant - vrijdag 11 mei 1945
De herten van het park
Nu
Tilburg weer begint boven te duiken uit de
oorlogsapathie, zijn er dingen, die ge mist. In uw
huis - in het beeld van de stad - in uw hart!... Gij
immers mist uw fiets. Ik de herten van het
Wilhelminapark. Zooals de Duitschers de beroemde
paarden van de San Marco uit Venetië gestolen
hebben, stalen ze de bronzen herten van ons park.
Misschien zijn ze nu wel "kanon". Ja, niet van de
alcoholica, zooals een mensch "kanon" kan zijn, maar
een heusch kanon, dat verlaten staat aan een
uitgestreden front. Ik beweer niet, dat er
cultuurmonumenten aan verloren zijn gegaan. Geef mij
dan San Marco's paarden maar! Doch een stuk van
Tilburg waren onze herten toch. Zeg dat nou zelf!
Hoeveel jaren ze als trouwe wachters gelegen hebben
aan den ingang van ons park, weet ik niet. Dat moet
ge aan de geschiedvorschers vragen. Ik weet alleen,
dat zij dragers van veel geheimen waren. En dat
deden ze goed! Wat ge van de menschen heusch niet
zeggen kunt!... Parken bezitten veel geheimen! Ze
kennen de mysteries van de maandoorlichte nachten.
Van de paarlemoeren luchten... Van het ruischen der
boomen... Van het ademen der heesters... En van het
fluisteren der liefde... Ja, over dit laatste weten
zij het meest van al! Dat komt door de banken,
waarop jonge menschen zoo gaarne rusten gaan. In
alle parken van de wereld is dat zoo. Hebt ge dat
nog nooit gemerkt?
Onze
harten nu waren jarenlange deelgenooten van dit al.
Ook zij kennen de dure eeden van eeuwig trouw door
reeksen van geslachten afgelegd. Hoe schoon!... Zij
kennen de leugens van uw jonge liefde en de mijne.
En waren die ook niet schoon?... Steeds als ik de
herten zag, moest ik zonder blozen daaraan denken.
Die rozen der herinnering zou ik graag opnieuw zien
bloeien. Kwamen daarom de herten toch maar weer!...
CLAUDIUS