Nieuwe Tilburgse Courant - dinsdag 23 oktober 1941

 

 

October

 

"Ge moest eens iets van October vertellen!" dacht mijn vriend Jurriaan hardop. October?... October?... October?... Ik blader... ik blader... ik blader... in den almanak. In twee, drie, vier, vijf, zes almanakken. Ze zeggen het allemaal: Wijnmaand! Wat een wonderlijke eensgezindheid ge toch in de wereld van de almanakken vindt! De menschen moesten daar eens ter schole gaan! We leven dus in de maand van den wijn.

     "Boer en drinker kunnen gnuiven

     Op het feest der rijpe druiven,

     Hei, dat is de jonge wijn,

     En Sint Frans zingt het refrein!"...

Zoo'n vroolijke Sint Frans! Zeker was het niet zijn "Zonnelied" maar dan toch wel een lied van zon want de wijn is gevangen zonneschijn. Tenminste... dat hebben ze mij verteld. Doch zeg het nou eens zelf: Wat weten gij en ik per saldo van dien wijn?

Voor ons stapt October alleen door de korte dagen heen als de artist met de verwarde zomerharen, die heel de wereld vol penseelt. 't Palet moet schoon aleer het in de kist verdwijnt. Dus hier een streek en daar een veeg. Hoe? Dat komt er niet op aan mits bij het eind van die hartstochtelijkheid de loofbosschen maar als vuren te laaien staan. Er is één mensch, die er zijn hart aan warmt. Die de schoonheid als honing druppen voelt in het klokhuis van zijn ziel... Er zijn honderd menschen, die voorbijgaan met het doffe gemoed van den beslagen spiegel, welke geen beelden vangt... Wat ge krijgt voor niemendal, wordt zelden gewaardeerd! Neen, een goed psycholoog is October zeker niet, anders zette hij een juffrouw met kaartjes aan de deur...

Overigens, October zit niet op bezoekers te wachten want hij heeft het meestal vreeselijk druk. Gelijk dat trouwens bij iederen liquidatie-uitverkoop het geval steeds pleegt te zijn. Hij draagt het licht van den zomer naar de donkere poort van den winter toe en torst nog zwaarder lasten op zijn rug. Ge ziet de weemoedige gepeinzen van in zich zelf gekeerde menschen, die ieder afscheid als een sterven ondergaan... De flarden der verwachtingen, welke tevergeefs op haar vervulling hoopten... De ineengezakte plannen, de vergeten beloften en de onbenutte uren... Eigenlijk ziet ge een groote begrafenis. 'k Geloof zeker, dat het daardoor komt, dat ik, die niet leef in het land van den wijn, om October nooit uitbundig juichen kan.

 

CANTECLEER