CUBRA

INHOUD PIERRE VAN BEEK
HOME 
BRABANTS
AUTEURS

PRINT

Cantecleer (ps. van Pierre van Beek) - columns

 redactie: Ben van de Pol

 

Nieuwe Tilburgse Courant - zaterdag 9 augustus 1941

 

 

Petunia's

 

De petunia's in de bloembakken aan weerszijden van een erker dragen de glimlach van mijn huis. Maar ze weten er zelf niets van! 't Komt misschien wel daardoor, dat ze, gelijk een argelooze, jonge vrouw, zoo schoon zijn! Ze kennen geen verwatenheid. Ze schreeuwen niet en dringen zich niet op maar doen doodgewoon hun plicht van bloem te zijn. Zoo'n tuil van lof kunt ge de menschen niet steeds offreeren...

Mijn huis krijgt z'n vriendelijk gezicht omstreeks midden Juni. Ge zult dat wel laat vinden. Ik weet het. Mijn buurman steekt me reeds vanaf de halve Mei met zijn petunia's de oogen uit. Die komen uit de glazen kas van den bloemist. De mijne zorgen echter voor zichzelf. Van 't eene jaar in 't andere. Ze bloeien in den hoogzomer. In het najaar zaaien ze haar eigen zaad. Dit overwintert in den grond om te schieten als de natuur het met een bezonden vinger op den schouder tikt. Bloem-zaad-bloem, bloem-zaad-bloem: Mijn petunia's blijven steeds familie van elkaar. Drie jaar reeds voltrekt zich deze kringloop zoo. Wat een erkentelijkheid voor 't kleine plekske grond, dat ik haar ter beschikking stel! Laat dan de plantjes uit den erker van hiernaast maar bibberen in de vlagen van de beruchte Nederlandsche Mei en in den rijpen zomer door geraniums overwoekerd worden...

Mijn petunia's haasten zich langzaam. Éénmaal haar kelken opgestoken vouwen zij ze echter niet meer dicht aleer het najaar aan het vagebondeeren slaat. Altijd staan er nieuwe kelken klaar om vermoeide zusters te vervangen. Zoo leeft de weelde maanden lang aan twee kanten voor mijn raam met het gezicht naar de zon. De kleuren van mijn petunia's loopen van diepblauw naar paars en violet. In het blauw zie ik het azuur van de Middellandsche Zee, die al de sprookjes van Afrika en het Oosten kent... Het paars spreekt van het bosch, dat op zijn hurken tegen een avondhemel te filosofeeren zit over zijn eigen mysteries... Het violet vertelt van een wijden horizon, waarachter de vreemde landen schuilen, die ge alle nog eens wilt bezoeken...

Ja, nu weet ik het opeens waarom ik zoo van petunia's houd. Ze dragen niet alleen den uiterlijken glimlach van mijn huis maar evenzeer de gestalte van wenschen en verlangens. Verlangens, welke in schoonheid haast altijd hun vervulling overtreffen. Volgend jaar moeten er nog veel méér petunia's bloeien in mijn tuin! Zaai er ook wat in den uwe!...

 

CANTECLEER