CUBRA

INHOUD PIERRE VAN BEEK
HOME 
BRABANTS
AUTEURS

PRINT

Cantecleer (ps. van Pierre van Beek) - columns

 redactie: Ben van de Pol

 

Nieuwe Tilburgse Courant - woensdag 9 oktober 1940

 

 

De dagen korten

 

Ge ziet de dagen krimpen. Ze gaan met een telkens meer verhaasten stap, gelijk de jaren, welke u reeds scheiden van uw jeugd. Nou komt de tijd, dat het gauw gedaan zal zijn met al de dingen, waarin gij uw kinderlijke vreugden vond. Geen dansende zon meer op het blauwe dak van de boerderij, ver tegen den horizon, geen bloemen in uw tuin en langs de wegen, geen vogelengezang meer in het struikgewas en geen rijpe vruchten in den boomgaard.

Wanneer ge des morgens uw hoofd boven de dekens steekt, staan niet reeds in het Oosten de dagen open als een vergulden pauwenstaart en des avonds halen ze niet in het Westen één voor één de schoon gekleurde friezen in van het tooneel, dat zij bespeelden. Dra komen ze nu op in een grauw gewaad en met een witten baard, die haken blijft aan de heesters en de heggen. Ge merkt dat wanneer ge de huisdeur achter u laat - zoo tegen negen uur - en dan zegt ge tot u zelf: "Kijk, het heeft vannacht gevroren!"... Ge steekt uw beide handen dieper in de zakken van uw jas en stapt wat haastiger dan eigenlijk uw bedoeling was door dezen nieuwen dag, die wel weet, dat hij maar weinig vrienden heeft waarom hij zoo schuchter om u henen sluipt gelijk een hond, welke de toorn van zijn meester vreest.

Terwijl gij werkt op het kantoor slentert de korte dag, om zichzelf verveeld, door de straten van de stad. Hij gaat eens loeren in de keukens van de buurvrouwen, die haar halfelfje drinken om van andere buurvrouwen te kunnen kletsen, hij gaat eens luisteren naar het lichten van de doopceelen bij de trouwpartij aan het stadhuis en des middags reeds smeedt hij zijn complot met den avond, welke u, op zijn bevel, dan overvalt nog vóórdat gij er erg in hebt... Zoo spelen de korte dagen hun rol. Ge vindt er niets verheffends in. Daarom wonnen zij nooit de gunst van u en mij...

 

CANTECLEER