Naarus
Brieven van 'n oud Tilburger
Geaachte Tilburgers,
Vruuger wonden er in
Tilburg innen meens die hier van dees kaante vandaon was gekomen. ’t Was
in laastig mènneke hij leek veul op in smoushundje;’t was in deftig heer
(ze zèn hier ammol deftig mar dikkels kaol) hij ha innen schoonen naom, mar
wij noemden hem aaltij Kiske.
Hij ha in schoon pesiesie, mar gin vrinden en dè kwaam omdè tie zon
aokelig mènneke was. Mee alleman hattie ruzie of hij zocht ut, alles wies
ie aaltij ’t biste, en hil dè boere Brabant was er zowè net niks dè
deugde. D’r kos dan ok gin tien woorde gesproke worre of hij kwaam mee de
vergelèking van ons goei Tilburgske mee “bij ons in Gelderland”. Dè
was al hil walg èchtig manr dè zommum nog wel vergeve hebbe, mer d’r
ware nog honderd aander dinger daor tie z’n ège gehaot mee mokte. Deftig
was ie mar ok kaol. Hij liep aaltij netjes mee in perrepluu of mee in
deftige rotting in z’n haand, en alleman mot hum groeten mee diepe buiging
en nog dieper hoed gezwaai en dan verwaordigden ie z’n eige om is hil
vereerd mee z’ne smoushundjeskop te knikke mar zelf vatte ie z’nen hoed
nie aaf.
De straot waor tie wonde was nie bestraot, en dè was me daor aaltij innen
modderpoel van diekomsa. Mee in gewoon stotkèrke kosser nie deur kome of ge
most wel mee zis man zèn: mar veur voetgangers was er aaltij nog wel in klèn
pedje langs de kentjes. Nou han aander meense dè pèdje gemokt, mar Kiske
speulden er den baos over, as hij er over liep gonk ie vur gin man innen
duim opzij en koste tot oe kuite dur de plaase, dan moste nog eerbiedig
groete, en buige en dan was ’t pas goed, mar dè din d’r nie veul. ‘k
Heb ze wel is net as twee bokke tegenover bekare zien staon, mee grote
gebaore, mee op ’t kentje aaf haandtaastelikheeë. Niks kos ie velen, niks
gunden iemes, en niks moog er. Aon ’t schuttingske van z’n huis hattie
hil publikaosies hangen wè er ammel nie moog in de buurt van z’n huis mar
dè was bronolie op ’t vuur
want dan din ze ’t precies omdèsse ammel zo ’t laand aon dè menneke
han. As ’t aon hum gelege ha, zot ie wel innen pliessie of innen
schildwaacht vur z’n huis hebben gehad om de wetten dietie alleman stelde
nao te laote kome, en omdè dè toch nie kos, gonk ie zelf vur allerhande
wissewasjes mar nor de pliessie toe. Daor heurden ze hum dan ambtshalve wel
aon, mar aachter z’ne rug wier ie uitgelaache. Hoe langer dèt ie daor
wonde hoe meer dèt er kwame die ’t laand aon hum han en hoe meer dèt ie
gepest wier en op ’t lest kos ie wel zeggen net as Uilespiegel: de meense
haote me mar ik maok ut er naor, want hoe meer det ie gepest wier hoe sjachrèniger
dèt ie wier.
Van alles wier d’r uitgespokt: Ruiten tikkerkes tegen z’n raomen mee in
naoidraoike, bakkeze en rèmpkes op z’n deur geteekend, z’n
proclamaotieborden besmeurd en God wit wè al meer. Tot zelfs klèn kènder
kossen hum niemir zien, en d’r kos gin school mir uitgaon of d’r
gebeurde iets bij Kiskes.
Eens op innen keer hèk ut gezien, twee mèskes zig zag plaassen springend
kwamen dur de straot. Bij ’t huis van Kiskes verdwenen ze evekes daorna
sprongen ze wir huppelend weg. Kort daornao kwaam Kiske thuis en veur z’n
portiek bleef ie in een theatrale houding staon z’n haanden uitgestrekt en
’t geheel as de beleedigde majesteit zelf.
Toen tie efkes binnen was gewist kwaamp ie wir mee innen zelfden grooten
stap nor buiten, en waanddelden ie mee snellen stap nor buiten, en
waanddelden ie mee snellen stap over het verhoogde Sintelpad regelrecht nor
’t pliessiebureau.
Minder as de Commissaris zelf dittie ut nie en omdèttie nogal in pesietie
ha, wier ie er dan ok bij toegelaote en dè gonk er daor hartig toe, in de
deftigste bewoordingen wier daor breedvoerig uitgeschilderd wè z’um naa
wir in z’n portiek han gebakke en de commissaris op z’n plicht geweze om
de daoders te pakke en aon z’n verstaand gebrocht dè zoo iets “bij ons
in Gelderland” nooit gebeurde. Toen tie eindeluk utgeprot was, naam de
commissaris ’t woord, en die zaag ut nie zoo verschrikkeluk in, det ie hum
daorveur laastig mos kome valle, “want” zittie “we hebben hier nog
meer te doen dan zulke bagatellen”. Mar toen steeg Kiskes verontwaordiging
ten top en hij riep uit; “Maar Meheer! Noemt U dat “bagatellen” (z’n
haand aon zènen elleboog en vandaor nor zènne pols), zóó lang en zóó
dik en dan twee stuks”. Hij wir nor huis, mee de grooten stap nar binnen,
en wè laoter koste aon dien extra grooten waotermodderplaats zien detter
flink geschrobt was.
Alla haauwdoe
,
Naarus
|
|