Naarus
Brieven van 'n oud Tilburger
Geaachte Tilburgers
Vumèrge zaat ik al vruug
in de avonturen. Sakkerkiske, ‘k zèr nog muug van, ge zo ’t er in
hartkwaol van oploope. “k
Zalloe is vertellen hoe ’t kwaam. Toen ik daor lest is aon ’t schène
zè gewist over m’n tgesworrige stadgenoote, heb ik verschaaie meensen
die hier wone, grouwelijk beschaandeliseerd, dur ze ammel over dezelfde
kam te schère. Daorbij denk ik naa alderirst aan Mevrou Jaansen, dès in
meens dè draog ik op allebaai m’n hendjes, daor hedde plezier van en
gemak, en rikkemedaosie en gezellighei en ‘k weet nie wèt al nie meer.
As dè naa in Tilburgse was zo ’t heel gewoon zèn, màr dè meenske hèk
hier gevonde as in oase in de woestijn. Overal wit ze raod op, alles kent
ze, en aatij staosse vur oe klaor, al is ’t midden in de naacht; ze is
zoo link as in looie deur, en dè komt denk, omdè ’t eigeluk ièn
Amerikaonse is. Toen ze lest wir is bij ons was, heurde ze ons Poeleke
hoesten, en sebiet zizze: “Maak toch een drankje van vlierbessen voor
dat kind, dan is ze zoo beter”. Ik gonk er sebiet op uit. ’t
Was al stichtendonkere, mar ik brocht er toch nog wè mee. Volgens recept
gemokt en verduld, daogs naderhand was ’t jong beter.
Dè spul smaokte zo lekker
demme ’t ammoal lustten en mee in bietje wijziging in ’t recept, dan
wierut jam, en fène. Zoodoende zi ons vrouw: gao ’t er mar is op uit en
plukt er nog inne kwak.
In Zonagge mergen gonk ik op verkenning uit en in paor kielemeter hier
vandaon vond ik schone struiken stampvol en pik zwart: toen wies ik ut,
d’r stond in boerderij vlak bij. Vumèrge in de vruugt er op aaf mee mènen
dobbelen fietsezak, en nao in ketierke hakker al eenen vol, mar ik kos er
aon deze kaant nie goed mir aon, ó’k docht, wocht, en ik gonk aon den
boer vraoge of ik op de waai moog plukke. “Gaot uw gang” zittie
“mar pas op de beesjes”, zittie zo laachende weg. ‘k Zeg:
“die freete me nie op”” ; ze stonne trouwens inne hèk wijt van men
aaf. Zo gaow ak over ’t hek geklaoverd was, kwame ze al aongekuierd,
‘k docht, “lao mar kome”en ik plok uuverig verder. Maor daor in eens
ware me die krenge op in drèfke aon ’t loope gegaon. Mee z’n vijve
waren ze vlak bij me, en wè ik onneuzel veur koeibisjes ha gehaauwe, dè
ware van die monsters van stieren. Daor stint ie naa, Naarus de Toreadoor;
daor motte kès van gegete hebbe, hoe ‘k er tussen uit gekome ben snap
ik nog nie, zonne kring van vèf “koppe
in ’t zakè” mee de hores er op.
‘k Mokte spronge as innen kakkerlak links en rèchts en ’t mot wel in
schon vettooning gewist zèn, want den
boer mee ennigte knechts stinte d’r eige te berste te laache.
“Waorom plukte nou nie?” zin ze nog, “ge magt wel”. ‘k Zeg:
“frekt, ‘k zij ginne stierevechter”. Toen kreek innen langen haok
van ‘m te leen en daor kos ik de takken mee nor me toe halen aon den
aandere kaant van de heg, en ‘k ha mien tassen zóó vol, om en bij
dartig kilo. Die biste stinte naa vlak bij me te snuive, en ik ha nog ’t
genaoi dèk de grotste en kaoiste in goei oplawaai mee dieën haok kos
verkoope. Naa heegut ons vrouw, mee vrouw Jaansen d’r bij, innen heelen
drukken dag bezurgd, mar we hebben zo’n dertig potten jam om van te
lekkebekke.
‘k Gao naauw nor kooi, mèrgen hèk wir wè aanders in m’n vesier.
‘k Heb ut er goed afgeebrocht, mar toch kan ik oe advuseere as ge de
waai in gaot, kèkt dan irst of de koei gin stiere zèn, want dè sort is
nie secuur.
Alle
atjuu,
uilieë NAARUS
|
|