Naarus
Brieven van 'n oud Tilburger
Geaachte Tilburgers
D’s
is niks gin aorigheid mir aon, ’t wor pekaant hil de dag nie licht nie.
’s Zondags is ’t gemènlik kaoi weer, zoodoende krègde host gin
buitelocht in oewen snuffert.
Agge de netuur nie in kunt, prakkezeerde van alles; de radio hangt oe de kèl
uit, ge wordt voos van ’t zitten en ’t liggen as ge nie hoeft te werken.
En om is wè aanders te hebbe was ik is naor in predikaosie gegaon. ‘k Mot
oe zegge, ’t was innen mennekesputter, die daor stind te praoten. Dè was
praot waor ge ginnen slaop van kreegt. Dieën paoter kos zo wè om en bij in
de buurt van Monsienjeur Deken Sanders geplotst worren. ’t Was er eenen
zoo g’er nie veul het. Toen ’t afgeloopen was kwaamen me zoo verschaaie
predikanten vur den gist, en zoo docht ik ook aon Paoter de Veer, die gaaf
af en toe is Missie bij Uilie. Dè was innen redenaer, kollesaol, ‘k
vergeet het ze lève nie. As’t ernstig was, koste in speld heuren vallen en zaat
alleman mee innen open mond te lusteren. Mar ’t was nie aaltij ernstig,
hij was dikkels ok grappig, soms kemiek. Daorbij was ’t innen grooten
dichter, letterkundige en Godgeleerde. As hij de burt ha, dan was de kerk
vus te klèn, want de mensen rekenden ammel uit wanneer dè ’t ie de burt
ha, en in ketier vur tèd was er pekaant al gin plots mir.
Zoo kwaamp het dek is innen keer taomelik achteraon op zo’n cents stuultje,
mee in hangstuur zaat, en dès vur ’n en keer toch nie onplesaant. Grortje
zaat in eindje vur me, en vlak bij me zaat Toon. Dieën Toon dè was innen
filosoof, zonnen “zekeren”. Half z’n tèd zaat ie tot aon z’nen nek
vol sneevel, mar ge merkten er noot veul aon want hij kos er tege. Toen we
efkens gezeten han, kwaam de Paoter op de prikstoel. D’r gong zon
onuitgesproken hoera onder de mensen op, ze ruisten in d’r handen, ze
schuifelden wè, ze knipten hier en daor ’n eugske. Overal koste merken
desse dochten “We treffen ut, we hebben ‘m”. Naauwelijks hattie in
paor woorden gezee of ze hongen aon z’n lippen, ge heurde niks mir, alles
muisstil.
Ik zoj verschaaie van die predikaosies nog host woordeluk op kunnen schrèven
as ’t mos. Zoo ha j’et dieën aovond over den Hemel en over de
gelijkenis, dèt er irder innen kemeel dur ’t oog van in naold kos
kruipen, dan dèt er innen rèke in den hemel zo komen. Hij wies de meense
zo te overtuige desse ammel der zakken leeg laoiden. De collectaanten kossen
de bakken mee geld nie draogen. Ze won er wel van aaf van dè slèk, dè in
beletsel was om in den hemel te komen. Zonnen preek van Paoter de Veer was
gedaon vur degger erg in had, al duurden ie in uur en ge had spèt as ie
er uischaaide. Dieën aovond stapte ik mee Toone de kerk uit. ‘k
Zeg: “hoe vond um Toon?” “Nou”, zee Toon “hij kennut heur, ’t is
inne puike, mar hij overdrèft wel wè”. ‘k Zeg: “Hoezoo Toon?”
“Och” zi Toon, de philisoof, “die predikaossies haolen de meensen
ammel uit den bijbel, en dieën bijbel stao vol mee bildspraok. As ge dè
naa woordeluk opvat,” zi Toon, “dan gaogut nie
d’r za gin man perbeere om innen kemeel dur de oog van in naald te
laote kruipe, mar mee wè gelijkenissen er bij dè dan
gao dè gemak”. ‘k Zeg: “Hoe zodde gij dè dan klaor speule
Toon?” “Kik”, zittie, “ge het toch dikkels genog geheurd desse
praoten van ‘luizen as kameelen’”. ‘k Zeg: “Jao, mar we heeter dè
naa mee te maoken?” “Nou”zeetie, “as ge naa zoo’n luis as innen
kemeel vat, en ge nimt in goei groote paknaold dan daanst ie er deur mee
meziek, en durrum zal er ok nog wel innen enkelen rèke in den hemel komen
schat ik”. ‘k Docht dek borste. ‘k Zeg: “Gelijk hedde Toon”. Hij
ha z’n zakke nie gelèk leeggelaoie, want toen ie de preek uitgelee ha
waren we net bij ’n kroegske en daor schoof ie gaauw in om er nog in paor
te gaon koope. Hij is al jaoren dood, mar ’t was er me enen.
Allée
haauwdoe,
Naarus
|
|