ENKELE
VERSJES VAN Z'N BRUUR: LEO HEERKENS
AON HELMOND (Leo Heerkens)
Stillekesaon hè'k
oe lief gekrege,
stadje, waor ik al
twintig jaor woon;
in den begiene, wa
vielde me tege,
naa vuul ik m'n
eigen al as oewen zoon.
Hoog staode
nergerand aongeschreve,
rauw is oew volk
en gijzelf goor van 't roet,
jao, en da's waor
en da spreek ik nie tege,
mar et hárt van
oew volk, da-d-is deur en deur goed.
Laot ze betijjen
as ze over oe praote!
laot er oe daoke
mar smoezelig zwart!
moet ik om dà dan
m'n Helmond gaon haote?
roetige stad, mee
oew edele hart?
'k Zie daor oew
kerke, 'k zie oew febrieke,
werke en bidde,
zò is 't oe geleerd;
hou dà mar vol,
m'n roetige stadje,
dan groeide en dan
gao-g-et oe noot nie verkeerd.
Ik haaw van oe,
Helmond, ik móét van oe haawe,
oew nuchter volk
en oew zangerig plat,
oew rookende,
smookende, rijzige schaawe,
ik haaw van oe,
Helmond, m'n roetige stad.
DE NON (Leo Heerkens)
Ingedommeld op oew
bed,
bij et daole van
et zunneke,
lijkte, vrouw, 'n
werelds nunneke
dat de kap hee
opgezet.
Vrejig ligde daor
te doezele,
muug van 't
daogeliks gesjouw,
och, et maontje
speult mee ouw
en oew haor lee
fijn te kroezele
rontelom oew lief
gezicht...
zal 'k oe wakker
kussen, meidje?
nee, gij slaopt
nog mar 'n tijdje,
swijls ik dees
gedichtje dicht.
LUI (Leo Heerkens)
De Zondag is
goddaank ten end,
'k zee muug van al
da hange;
ik kan niks doen
as lui en loom
naor 't werme bed
verlange.
Mar 'k zee te lam
om op te staon
en blijf nog efkes
luiere,
't is wezelyk waor,
'k zee nog te lam
om naor m'n bed te
kuiere.
Ge weet wel Heer,
da'k Oe bemin,
al is 't mee luie
leje,
ik slao 'n kruis
en ik val erin;
ziezo, da's weer
geleje.
OP M'N BENE (Leo Heerkens)
Op m'n bene,
allebaai,
stao 'k temidden
in de waai.
'k Zie de blumkes
lekker bloeien
en de kelfkes
lollig stoeien,
ik heur de koeie
schrokke, schraanse,
'k zie de mugge
vinnig daanse,
swijls de
veugeltjes in klochte
keeren naor ons
zachte lochte;
'k heur den
leuw'rik tierelieren
as was ie 'n
hemels feest aon 't vieren.
En m'n ziel wil
méé gaon zinge,
méé goan daanse,
méé gaon springe,
wil de lauwe locht
in ijle,
lijk den leuwerik
fladdere, zeile,
vliege naor 't
luilekkerlaand,
smelten in den
zonnebraand,
bove de wolke,
langs de sterren,
naor 't
onbegrensde verre,
naor 't onbekende
zilte,
om te vloeien en
te smilte...
Mar m'n bene,
allebaai,
staon temidden in
de waai.
VEUR 'N COMMUNIEKANTJE (Leo Heerkens)
Och, kiendje,
wieste gij toch es goed
hoe schoon jouw
zieltje straolt;
veul schonder as
'n ster in de locht,
veul schonder as
ge wel oot het gedaocht,
veul schonder as
et zunneke, da daolt
in gloeiende locht.
Och, kiendje, as
gij 's merges vruug
de blaanke Hostie
draogt,
dan zien oe
duuzend' engelooge aon,
dan zie 'k oe oo
zo geere gaon,
oew oog', oew
mundje, oew zieltje jaogt
m'n zörge naor de
maon.
Jao, kiendje,
wieste naa mar es goed,
hoe schoon oew
zieltje straolt,
veul schonder as
de sterren in de locht,
veul schonder as
ge wel oot het gedaocht,
veul schonder as
et zunneke, da daolt
in gloeiende locht.
VRUUGER EN NAA (Leo Heerkens)
Vruuger, och Heer,
wa lokte me 't leeve,
één zonnige,
blommige lentewaai,
mar naa, ochèrm,
wa gao-g-et er neeve,
de blumkes
verdreuge, de waai is saai.
Vruuger, och man,
't geluk hong veur 't grijpe,
zijjig en zoft as
'ne merkaton*
mar naa; oei-oei,
wa kan 't er nijpe,
na ben ik al blij
mee 'n klein bietje zon.
Vruuger, ochgod,
't waar zingen en springe,
den hemel... hij
leek me zo schoon, en dichtbij,
mar naa, och Heer,
't is vreuken en vringe,
a'k er mar koom,
dan ben ik al blij.
ZOMERAOVEND (Leo Heerkens)
Wa-d-is den aovend
naa toch zaacht
nao dezen heeten
dag,
zo mollig as 'n
schaopevaacht,
zo zuut as
roombeslag.
Gelijk 'n
liefdevolle haand
die deur m'n haore
aait,
zo vuul ik den
aovend over et laand,
as 't lekker
lochjes waait.
VERGEETMENIEKE (Leo Heerkens)
(veur de
kleintjes)
Vergeetmenieke
bloeide
temidden in de
waai,
waorin 'n jungske
stoeide
al in de Maai.
Vergeetmenieke
zuchtte:
"zeg, jungske,
pluk me af,"
mar 't lieve
jungske vluchtte
al op 'nen draf.
Toen kwaam 'n koei,
'n ouwe,
verdikkies dik en
dom,
die sloeg ocherm
d'r rauwe
tong erom.
Nou is 't
vergeetmenieke
vergeten en
vergaon;
da hee ons dikke
Mieke,
die kaoje koei
gedaon.
HOMMELES (Leo Heerkens)
Kom hier! dan gaon
we saomen uit,
't is hommeles bij
ons thuis,
wa ruzie mee de
vrouw gehad,
jao, jao, 't is
dik 'n kruis!
Kom hier! 't is
lekker lenteweer,
'k moet weg hier,
uit da hok;
kom hier! gij zijt
me nog toe troost
en... 'k viet m'ne
waandelstok.
LICHT EN DONKER (Leo Heerkens)
Heej de zon d'r
zonnevlekke,
en de maon d'r
donk're plekke;
't licht is neffen
et donkere schoon,
licht naost
donker, spant de kroon.
Rembrandt wil ons
't kunstje leere
om de schaduw hoog
te eere,
schaduw, kiendje
van et licht,
is er geen moeder,
dan is er geen wicht.
Zonder de hel,
geenen schoonen hemel,
zonder de naacht,
geen sterregewemel
zonder de zonde,
was er geen deugd,
zonder verdriet,
geen spierke vreugd.
Schaduw, kijnder,
moet er vallen
op et leeve van
ons allen,
schaduw,
aachterkaant van 't licht,
bij et worstelen
om onze plicht.