Het Wilhelminakanaal tussen Oosterhout en Tilburg telt drie sluizen. Sluis I, Sluis II en Sluis III. Nummer 3 is de schutsluis die het dichtst bij Tilburg ligt. Een van de mooiste onderdelen vind ik wat ik maar de waterval zal noemen - ik meen dat 'spuisluis' de term is - een prachtig woord trouwens.

Langs die waterval staat wel eens een blauwe reiger te turen naar het bruisende water. Maar ook mensen staan er wel eens stil, al of niet leunend over een gietijzeren hekwerk. Sommigen laten hun sporen achter op dat hek. Geliefdes die Gé heten of Debbie. Of schuil gaan achter initialen. 'H + N 4EVER'. Mooie roestige letters zijn het inmiddels. En roestige harten natuurlijk.

Kijk, hier zijn kennelijk de namen uitgewist: één grote roestplek. Sommige tekeningen doen aan etsen denken, ja, ook een echte Anton Heyboer zit erbij. Slechts op één stuk wordt het hekwerk ontsierd door racistische taal. Maar dan gaat het weer verder met 'I love Shiela'. En ondertussen het weldadige geluid van het ruisende water.

'Daar bij die waterval', neurie ik als ik een Surinaamse vrouw aan zie komen lopen, 'Daar bij die waterval'. Nee, ze wil niet op de foto. Ze heeft wel wat beters te doen, denk ik, haar vrijer zal zo wel komen.