Het Wilhelminakanaal tussen Oosterhout en Tilburg telt drie
sluizen. Sluis I, Sluis II en Sluis III. Nummer 3 is de
schutsluis die het dichtst bij Tilburg ligt. Een van de mooiste
onderdelen vind ik wat ik maar de waterval zal noemen - ik meen
dat 'spuisluis' de term is - een prachtig woord trouwens.
Langs die waterval staat wel eens een blauwe reiger te turen
naar het bruisende water. Maar ook mensen staan er wel eens
stil, al of niet leunend over een gietijzeren hekwerk. Sommigen
laten hun sporen achter op dat hek. Geliefdes die Gé heten of
Debbie. Of schuil gaan achter initialen. 'H + N 4EVER'. Mooie
roestige letters zijn het inmiddels. En roestige harten
natuurlijk.
Kijk, hier zijn kennelijk de namen uitgewist: één grote
roestplek. Sommige tekeningen doen aan etsen denken, ja, ook een
echte Anton Heyboer zit erbij. Slechts op één stuk wordt het
hekwerk ontsierd door racistische taal. Maar dan gaat het weer
verder met 'I love Shiela'. En ondertussen het weldadige geluid
van het ruisende water.
'Daar bij die waterval', neurie ik als ik een Surinaamse
vrouw aan zie komen lopen, 'Daar bij die waterval'. Nee, ze wil
niet op de foto. Ze heeft wel wat beters te doen, denk ik, haar
vrijer zal zo wel komen.