Een
zorgelijke Sint
Joep Eijkens
Afgelopen zondag kwam Sint Nicolaas aan in Tilburg. Ik was er
niet bij toen zijn schip traditiegetrouw aanmeerde in de
Piushaven. Zelfopgelegde plichten hielden me thuis zodat ik Sint
pas gedag kon zeggen toen hij net op het punt stond afscheid te
nemen bij het Paleis Raadhuis. Misschien meer nog dan afgelopen
jaren viel me op hoeveel Pietjes en Sintjes erbij waren. Wanneer
is dat eigenlijk begonnen, dat kinderen zich gingen verkleden
als de Goedheiligman en zijn knechten? Eerder vijf dan tien jaar
schat ik. En naar de reden blijf ik voorlopig gissen.
Sinterklaas leek het met lede ogen aan te zien, dacht ik
even. Onzin natuurlijk, hij is het al een tijd gewend. Maar
vrolijk keek hij niet. Zorgelijk zat er dichter bij. Moet een
Sint niet juist levenslust uitstralen, op zijn minst goedlachs
zijn? Of moet hij voortaan oppassen bij het handjes geven en
over de bol aaien nu er zoveel foute kindervrienden blijken rond
te lopen? Zelf werd ik aangesproken door een verontruste moeder
die wilde weten wat ik 'met die foto's wilde doen' die ik aan
het maken was. Want ze had in de eigen kennissenkring ook al een
vervelende ervaring op dat terrein.
Tja, vervelend dat je daar als fotograaf op moet gaan letten.
Maar voor Sinterklaas is het erger. Of keek hij zo triest uit
zijn ogen omdat hij dacht aan zijn arme landgenoten en aan zijn
eigen slinkend cadeautjesbudget?
|