Een zorgelijke Sint

Joep Eijkens

 

 

Afgelopen zondag kwam Sint Nicolaas aan in Tilburg. Ik was er niet bij toen zijn schip traditiegetrouw aanmeerde in de Piushaven. Zelfopgelegde plichten hielden me thuis zodat ik Sint pas gedag kon zeggen toen hij net op het punt stond afscheid te nemen bij het Paleis Raadhuis. Misschien meer nog dan afgelopen jaren viel me op hoeveel Pietjes en Sintjes erbij waren. Wanneer is dat eigenlijk begonnen, dat kinderen zich gingen verkleden als de Goedheiligman en zijn knechten? Eerder vijf dan tien jaar schat ik. En naar de reden blijf ik voorlopig gissen.

Sinterklaas leek het met lede ogen aan te zien, dacht ik even. Onzin natuurlijk, hij is het al een tijd gewend. Maar vrolijk keek hij niet. Zorgelijk zat er dichter bij. Moet een Sint niet juist levenslust uitstralen, op zijn minst goedlachs zijn? Of moet hij voortaan oppassen bij het handjes geven en over de bol aaien nu er zoveel foute kindervrienden blijken rond te lopen? Zelf werd ik aangesproken door een verontruste moeder die wilde weten wat ik 'met die foto's wilde doen' die ik aan het maken was. Want ze had in de eigen kennissenkring ook al een vervelende ervaring op dat terrein.

Tja, vervelend dat je daar als fotograaf op moet gaan letten. Maar voor Sinterklaas is het erger. Of keek hij zo triest uit zijn ogen omdat hij dacht aan zijn arme landgenoten en aan zijn eigen slinkend cadeautjesbudget?