Joep Eijkens
Nog even terug naar Roadburn-land
Medio april was Tilburg vier
dagen lang wederom het domein van Roadburn. Het internationaal
gelauwerde festival voor heavy metal beleefde zijn 20e editie
met tal van uitstapjes naar andere al of niet experimentele
genres, tot en met folk toe.
Duizenden
liefhebbers uit de hele wereld genoten van optredens van groepen
als Sleep, Heilung, Loop, Thou, Fauna, Pijn, Molasses en
Wolvennest – om maar een kleine greep te doen uit het overvolle
programma. En dat op diverse locaties, van 013 tot de Hall of
Fame in de Spoorzone waar ook enkele kunstexposities gehouden
werden.
Maar Roadburn
betekent voor de bezoekers meer dan muziek: niet op de laatste
plaats een jaarlijks terugkerende reünie én ontmoetingsplek van
gelijkgestemde geesten. En waren pakweg zes jaar terug al of
niet zwaar bebaarde mannen in de overgrote meerderheid,
tegenwoordig zijn ook veel vrouwen van de partij. Ook wat de
optredende artiesten betreft trouwens.
Zelf nam ik eerst
een kijkje op de mooie camping die net zoals vorig jaar voor
Roadburners tijdelijk uit de grond was getoverd in Moerenburg.
Opvallende elementen: kleurige wigwamtenten en sculpturen van
Tim Hobbelman en Mihaela Anohina.
Requiem
Wat de muziek
betreft beperkte ik me tot het op zichzelf al rijke aanbod van
12 april, te beginnen met een optreden van 'Gold' in Het
Patronaat, waar St. Joseph haast goedkeurend toekeek vanaf zijn
glas-in-loodraam uit een ver Rijk Rooms verleden.
Eén van de
hoogtepunten bleek het driedelige Requiem van Tom Gabriel
Warrior, in de grote zaal van 013 uitgevoerd door Triptykon en
het Metropole Orkest. Het tweede deel werd speciaal in opdracht
van Roadburn geschreven.
Getroost
Bijzonder – om niet
te zeggen curieus – vond ik het optreden van de Amerikaanse
zangeres Kristin Hayter die onder de naam Lingua Ignota een
soort mis leek op te voeren, zingend, schreeuwend en spelend op
een elektronische piano, af en toe zwaaiend met een lamp die een
stukje duisternis verlichtte. Fascinerend om te zien hoe
menigeen in het publiek als in aanbidding naar de artieste
opkeek. En hoe na afloop, toen de gewone verlichting weer
aanging, de ene na de andere naar de Amerikaanse toekwam om haar
persoonlijk te bedanken. Het leek er sterk op dat ze het niet
alleen mooi hadden gevonden maar ook – en meer nog – dat ze
erdoor getroost waren, gesterkt...
(Een week of wat
later zie ik op de site van Roadburn het lichtelijk
melancholische gezicht van Kristin Hayter als een soort
boegbeeld boven de aankondiging van de 21e editie die plaats
vindt op 16 tot en met 19 april 2020).
|