Gezichten
van Roadburn
Joep Eijkens
"Wat is dat voor een festival?" vraagt de man op de
Heuvel. "Een rockfestival? Ik houd meer van jazz."
Ja, hoe moet je uitleggen wat dat is, het Roadburnfestival?
Dat het al zes jaar het belangrijkste Europese festival is op
het gebied van Doom, Psychedelica, Dronersrock en andere
alternatieve rockmuziek? Zeker, bandnamen als The Atomic
Bitchwax, Blood Farmers, Dead Meadow, Place
of Skulls en Year of no Light maken wel duidelijk dat
het geen lichte, laat staan vrolijke kost is. "Het geluid
is in elk geval vaak zo hard dat je het in je lichaam
voelt", probeer ik. Vorig jaar ondervond ik het zelf.
Dankzij een gulle gever die me een mooi polsbandje toestopte met
de woorden "En niet doorverkopen, hè" kon ik drie
dagen lang alle concerten bezoeken en daar fotograferen.
Maar ook op straat valt ditmaal weer genoeg te beleven, want
de festivalgangers brengen een geheel eigen sfeer in de
Tilburgse binnenstad. Donkere, vaak zwarte kleren overheersen,
tatoeages zijn geen uitzondering en de heren dragen vaak
baarden. Er loopt zelfs een fotografe rond die een fotoboek wil
maken over de baarden van Roadburn.
Mannen zijn sowieso in de meerderheid. En ze komen overal
vandaan, de festivalorganisatie heeft het over liefst 40
nationaliteiten. Zweden, Duitsers, Italianen, wie dan ook,
vrijwel niemand heeft er probleem mee om even te poseren voor
een foto. Sommigen trekken er ongevraagd akelige gezichten bij
en klauwen hun handen - als in een horrorfilm - of maken het
bekende Satansteken.
Maar ze lachen er wel bij.
Het zijn geen doorsnee figuren, maar hier vormen ze groepjes
gelijkgezinden. Men is niet vies van bier, maar zatlappen kom je
zo overdag beslist niet tegen. Het zijn ook al lang geen tieners
meer. Nee, je kunt je nauwelijks rustiger publiek voorstellen.
Tijdens optredens ligt dat natuurlijk wel weer anders, maar
agressief gaat het ook daar niet toe.
En vrouwen? Vaak komen ze mee als vriendin. De outfit is
meestal wat kleuriger dan bij hun mannen, er zijn naar gothic of
punk neigende types bij maar ook meisjes die aan Franse chansons
uit de jaren zestig doen denken. En sommige bezoekers zijn ook
uit die tijd, zoals dat ene mooie rockersstel uit Liverpool.
"We zijn al vaak hier geweest", vertelt hij,
"Maar vorig jaar konden we niet komen vanwege die
vulkaanuitbarsting in IJsland."
Als ik thuis de foto's op mijn beeldscherm bekijk, zie ik dat
een van de bezoekers een T-shirt draagt met daarop misschien wel
200 namen van bands. Niet allemaal geschikt voor Roadburn lijkt
me. Bij wijze van proef google ik één van de bandnamen: A Guy
Called Gerald en binnen de korste keren hoor ik enigszins
Oosters klinkende muziek... De groep Destroy All
Monsters probeer ik wel een andere keer.
|