Gezichten van Roadburn

Joep Eijkens

 

 

"Wat is dat voor een festival?" vraagt de man op de Heuvel. "Een rockfestival? Ik houd meer van jazz."

Ja, hoe moet je uitleggen wat dat is, het Roadburnfestival? Dat het al zes jaar het belangrijkste Europese festival is op het gebied van Doom, Psychedelica, Dronersrock en andere alternatieve rockmuziek? Zeker, bandnamen als The Atomic Bitchwax, Blood Farmers, Dead Meadow, Place of Skulls en Year of no Light maken wel duidelijk dat het geen lichte, laat staan vrolijke kost is. "Het geluid is in elk geval vaak zo hard dat je het in je lichaam voelt", probeer ik. Vorig jaar ondervond ik het zelf. Dankzij een gulle gever die me een mooi polsbandje toestopte met de woorden "En niet doorverkopen, hè" kon ik drie dagen lang alle concerten bezoeken en daar fotograferen.

Maar ook op straat valt ditmaal weer genoeg te beleven, want de festivalgangers brengen een geheel eigen sfeer in de Tilburgse binnenstad. Donkere, vaak zwarte kleren overheersen, tatoeages zijn geen uitzondering en de heren dragen vaak baarden. Er loopt zelfs een fotografe rond die een fotoboek wil maken over de baarden van Roadburn.

Mannen zijn sowieso in de meerderheid. En ze komen overal vandaan, de festivalorganisatie heeft het over liefst 40 nationaliteiten. Zweden, Duitsers, Italianen, wie dan ook, vrijwel niemand heeft er probleem mee om even te poseren voor een foto. Sommigen trekken er ongevraagd akelige gezichten bij en klauwen hun handen - als in een horrorfilm - of maken het bekende Satansteken.

Maar ze lachen er wel bij.

Het zijn geen doorsnee figuren, maar hier vormen ze groepjes gelijkgezinden. Men is niet vies van bier, maar zatlappen kom je zo overdag beslist niet tegen. Het zijn ook al lang geen tieners meer. Nee, je kunt je nauwelijks rustiger publiek voorstellen. Tijdens optredens ligt dat natuurlijk wel weer anders, maar agressief gaat het ook daar niet toe.

En vrouwen? Vaak komen ze mee als vriendin. De outfit is meestal wat kleuriger dan bij hun mannen, er zijn naar gothic of punk neigende types bij maar ook meisjes die aan Franse chansons uit de jaren zestig doen denken. En sommige bezoekers zijn ook uit die tijd, zoals dat ene mooie rockersstel uit Liverpool. "We zijn al vaak hier geweest", vertelt hij, "Maar vorig jaar konden we niet komen vanwege die vulkaanuitbarsting in IJsland."

Als ik thuis de foto's op mijn beeldscherm bekijk, zie ik dat een van de bezoekers een T-shirt draagt met daarop misschien wel 200 namen van bands. Niet allemaal geschikt voor Roadburn lijkt me. Bij wijze van proef google ik één van de bandnamen: A Guy Called Gerald en binnen de korste keren hoor ik enigszins Oosters klinkende muziek... De groep Destroy All Monsters probeer ik wel een andere keer.