Sinds 20 februari ligt Henk bij mij thuis; na twee weken
ziekenhuis met de standaard 5 bestralingen wordt hij nu niet
verder behandeld, we hebben alleen pijnbestrijders en de
huisarts is onze aanspreek persoon.
Het goede nieuws is, dat Henk de energie, die hij al jaren
aan het onbereikbare (lees: de onbereikbaren) heeft besteed nu
omzet in een kracht waarmee hij zijn ziekte aan het bestrijden
is.
En dat vergt enorm veel energie, waardoor hij heel moe is,
ook vanwege de morfine. Bezoek kan hij niet aan.
Om aan de vele, vele belangstellenden een mogelijkheid te
geven Henk toch van hun waardering blijk te geven, hem te
steunen in zijn gevecht tegen zijn ziekte, kom dan:
zaterdag 16 maart om 14.00 uur
voor het huis in de Prof.Dondersstraat 54.
Henk ligt op de eerste verdieping voor het raam. Hij weet
niet, dat dit voor hem wordt georganiseerd, maar ik ben ervan
overtuigd dat het hem zal sterken in zijn strijd tegen zijn
ziekte.
*
Ik ken Henk al sinds de jaren zestig toen we op het
Odulphuslyceum zaten en regelmatig de natuur in trokken om naar
vogels te kijken. We waren lid van de Biologische Groep,
opgericht door onze dierbare biologieleraar Henk Moller Pillot.
Maar ook los van dar clubje natuurliefhebbers en los van elkaar
gingen we een paar keer per week vogelen, zoals dat heette. Ik
koos daarbij vaak voor de Rauwbraken, Henk voor de vennen en
vloeivelden tussen Tilburg en Loon op Zand. Hij was minstens zo
fanatiek als ik. Nog altijd herinner ik me de tamelijk barre
fietstocht die we in de winter van 1966(?) ondernamen van
Schouwen-Duiveland naar Tilburg na een weekje vogels kijken in
Zeeland.
Maar ook op een ander terrein was Henk fanatiek, zo niet nog
fanatieker, namelijk in zijn strijd tegen reclame en
consumptiemaatschappij. Al was ik het in diverse opzichten met
hem eens, Henk werd me teveel een zendeling, een onheilsprofeet,
enkel gelovend in zijn eigen gelijk. Ik verloor hem sowieso min
of meer uit het oog toen ik in Nijmegen ging studeren.
In de zomer van 1980 begon ik als verslaggever te werken bij
het Nieuwsblad van het Zuiden. En het toeval wilde dat ik op
mijn allereerste werkdag oog in oog kwam te staan met... Henk
Kuiper. Huttonia in Tilburg-Noord, zijn landje waar geld
afgeschaft was, had hij toen al verlaten. Hij bleek inmiddels
neergestreken te zijn in Goirle en ik weet nog hoe ik hem op een
door onkruid overwoekerd veld tegemoet liep met de woorden
'Hallo Henk, je bent m'n eerste klus!'. Hij kon er wel mee
lachen.
In de daarop volgende jaren kruisten zich onze wegen wel
vaker. Niet op de laatste plaats vanwege zijn strijd voor het
behoud van de eeuwenoude lindeboom op de Heuvel. Hij werd er met
het klimmen der jaren niet minder fanatiek op. Beter voelde ik
me thuis bij Piushaven levende haven (2004) en Tilburg
daar leeft meer dan je denkt (2005), boeken waarin
hij de stadsnatuur niet op de laatste plaats met mooie foto's in
beeld bracht.
Echt veel zag ik hem daarna niet meer.
En nu dus dit mailtje.
*
Zaterdagmiddag tegen tweeën verzamelden zich ruim vijftig
mensen op het trottoir voor de fraaie villa van Louise van
Hasselt in de Prof. Dondersstraat. Het duurde niet lang of voor
een venster op de eerste verdieping verscheen het lachende
gezicht van Henk Kuiper. Vermagerd, zeker, maar toch nog
levenskrachtig en zelfs op deze afstand zag je zijn ogen
oplichten. John La Haye, hét gezicht van de Piushaven, trad op
als ceremoniemeester en gaf diverse mensen het woord. De een
hield het bij een simpele groet, de ander haalde herinneringen
op. Ook werden er gezamenlijk liederen gezongen, van 'Daar komt
de lente' tot een van de lindeliederen die Henk zelf schreef.
Misschien het meeste indruk maakte het lied dat Sandra Coelers
als een aubade aan de zieke man aan het raam ten gehore bracht.
Van de woorden bleef me in elk geval de zee bij.
De bijeenkomst kreeg een bijna religieus karakter toen
de aanwezigen, daartoe aangespoord door de zangeres, een diepe
toon vanuit hun lijf lieten klinken. Even later gaven allen
elkaar de hand en vormden zo een enorme cirkel die een flink
deel van de straat in beslag nam.
Henk Kuiper genoot en bedankte iedereen. "Jullie geven
mij energie", zei hij.
Maar wat me in zijn dankwoord het meest trof, was de
uitspraak dat hij een 'omslag' gemaakt had, dat hij - als ik hem
goed begrepen heb - de energie die hij vroeger gestopt had in
zijn strijd tegen natuur- en milieuvijandige krachten en machten
voortaan liever stopte in de vriendschap met de mensen hier
bijeen.
De aanwezigen werden vervolgens onthaald op thee en
paaseitjes. Ik mocht even naar boven lopen om Henk
persoonlijk de hand te schudden. Ja, hij was magerder, maar het
ging de laatste tijd weer wat beter, vertelde hij.En nogmaals
had hij het over de energie, energie die hij op de eerste plaats
nodig had in zijn strijd tegen zijn ziekte.
De meeste mensen waren al vertrokken toen hij naar beneden
ging om even nog de hand te drukken van diverse vrienden en
bekenden.
Op een van de laatste foto's die ik maakte, zag ik de oude
Henk weer. Hoop nog eens op een mooie vroege ochtend met hem de
natuur in te trekken.