Kruisweggroepen vinden elkaar bij Peerke Donders

Joep Eijkens

 

 

De Norbertijner abt Denis Hendrickx ging op Goede Vrijdag 18 april voor in het gebed tijdens de kruisweg in het Petrus Donderspark. Dat park ligt in Tilburg-Noord en maakt deel uit van  het bedevaartsoord waar men ook het nagebouwde geboortehuisje van de Tilburgse zalige en een museum  kan bezoeken. De oorspronkelijke kruisweg dateert van 1926 maar al een jaar of tien later werd begonnen de beelden te vervangen door nieuwe, vervaardigd door de destijds bekende firma P. Verbaak & Zonen. Het duurde overigens nog tot 1961 voordat de laatste statie geplaatst werd.

Een aantal jaren maakten Antilliaanse gelovigen op Goede Vrijdag hun gang langs de staties. Volgens abt Hendrickx kwam daar een jaar of zeven terug een eind aan toen de kruiswegtraditie nieuw leven werd ingeblazen door de parochie Heikant-Quirijnstok en de Stichting Petrus Donders. "Jammergenoeg voelden ze er weinig voor om met ons mee te doen", zegt hij. "Maar ik heb nog altijd de droom er iets gemeenschappelijks van te maken."

Afgelopen Goede Vrijdag tegen drie uur was er weer een grote groep gelovigen van de partij. Ze waren al bij de derde statie beland - 'Christus valt voor de eerste maal onder het kruis'- toen uit de verte gezang hoorbaar werd. Was daar een koor bezig? Al snel bleek er een tweede, veel kleinere groep aan de kruisweg te beginnen. Inderdaad, voornamelijk Antilliaanse mensen. En er werd gebeden en gezongen in het Papiamento. Aanvankelijk zaten er steeds twee staties tussen de grote en de kleine groep, maar op zeker moment zat de laatste vlak achter de eerste. Zodat ik even dacht: direct wordt de droom van abt Hendrickx toch nog sneller waar dan hij misschien voor mogelijk had gehouden.

De voorganger in zijn witte habijt plaatste ondertussen regelmatig het Lijdensverhaal in een actueel perspectief door onder meer te spreken over de ellende in Syrië en elders in de wereld. Aan het einde van de kruisweg wenste hij de aanwezigen een mooie Pasen. Desgevraagd liet hij weten, enigszins verrast te zijn door de Antilliaanse groep. "Ze hadden wel wat meer afstand mogen houden", mopperde hij 'n beetje.  "Ik zal het ze het wel eens zeggen, maar och, er zijn grotere problemen in de wereld."

Even later beëindigden de Antilliaanse gelovigen de kruisweg. Na afloop werd bij de laatste statie nog een groepsfoto gemaakt door Edson Mathilda. Op de vraag waarom ze niet met de grote groep optrokken, antwoordde hij: "Omdat wij alles in Papiamento doen, niet alleen het bidden maar ook de liederen." Er was een tijd geweest, voegde hij er aan toe, dat hier verschillende Antilliaanse groepen uit Breda, Tilburg en Den Bosch apart de kruisweg kwamen doen. "Vorig jaar zijn we opnieuw begonnen, maar dan samen.  Het wordt georganiseerd door de Komishon di Misa na Papiamentu Tilburg, de Werkgroep Disipelnan di Den Bosch en Komunidat Katoliko Semper Uni Breda."

De meeste kruisweggangers gingen nog wat drinken in Café Peerke Donders. Het kruiswegpark lag er mooi bij en de beelden blonken wit  als de zon even alle ruimte kreeg van de wolken. Een opa liep met zijn kleinkind nog langs de staties en stond af en toe stil om tekst en uitleg te geven. Ik wilde net terugfietsen naar de stad toen een vriendelijk lachende Antilliaanse aan kwam lopen. Ja, ze waren een aantal jaren geleden gestopt 'omdat de priester zei dat we het niet in het Papiaments mochten doen'. Maar dat was allemaal verleden tijd en deed er niet meer toe.  "Want we hebben nu net met de abt afgesproken dat we de kruisweg volgend jaar samen gaan doen." En ze besloot met een brede lach op haar gezicht met de woorden: 'Amen! Hij is groot!"