Ik had er nog nooit van gehoord: Kefalonia, een Grieks eiland in het westelijke deel van de Ionische Zee. Het moest er groen en mooi en rustig zijn en dat bleek nog te kloppen ook. Nooit gedacht dat de zee zo blauw kon zijn als op een ansichtkaart. Tenminste, als de zon schijnt en ook daarmee hadden we meestal geluk.

Elke dag liepen we een stukje verder - heel luxe, want de bagage werd nagebracht. En stil dat het was. Alleen vogelgezang hoorde je en af en toe het zachte, heldere belgeklingel van een kudde schapen of geiten in de verte. Soms namen we een watertaxi, soms een veerpont.

Terwijl ik dit schrijf, zie ik opeens een lezer voor me die me haast beschuldigend aankijkt. Zeker, ook ik dacht af en toe aan bootvluchtelingen. Vooral in de hoofdstad Argostoli waar een gigantisch cruiseschip in de haven lag met een massa toeristen aan boord die het stadje overstroomden.

En de Grieken zelf? Heel vriendelijk en uitgesproken positief, ondanks de economische malaise. Maar natuurlijk hebben ze op een eiland als Kefalonia ook minder te klagen dan bijvoorbeeld de mensen in Athene of Lesbos.

Ik geloof niet ik me ooit zo bevoorrecht heb gevoeld als toerist. Wat een luxe om geld uit te kunnen geven waarmee je zowel jezelf als de ander zo overduidelijk een plezier doet.