Joep Eijkens
Ter herinnering aan
Joop Verhagen (1942-2022)
Het zal wel liggen aan m'n
leeftijd maar ik zie steeds meer mensen om me heen wegvallen.
Misschien helpt het je te accepteren dat je zelf ook eens aan de
beurt komt, maar eraan wennen, nee. Vooral omdat het vaak om
mensen gaat die er op een of andere manier uitspringen. Zo
overleed op 24 februari de enigszins excentrieke Tilburger Joop
Verhagen, 79 jaar oud. 'Kunstenaar, mysticus en uitsmijter Joop
Verhagen verwerkte met 'kliederen' vooral woede en pijn', kopte
Tom Tacken zijn mooie in memoriam in Brabants Dagblad.
Er stond een treffende foto bij
van de schilder in zijn atelier. Voluit lachend, zoals hij zo
vaak lachte, al kreeg je soms het idee dat het meer weglachen
was. Hij kon ook boze, ontevreden of kwade gezichten trekken.
Verhagen woonde aan de Hoefstraat,
op nummer 135. De vorige bewoner was minstens zo boeiend: Broer
Donders, de enige volksschrijver die Tilburg ooit rijk was – met
name bekend geworden door zijn levensverhaal Per ongeluk
mens. Donders was zwaar alcoholist. Ik mocht hem graag en
bezocht hem af en toe – de laatste keer dat ik hem zag, lag hij
uitgeteld in bed met een fles jenever.
Joop Verhagen was een totaal ander
mens. Ik vond hem aanvankelijk nogal interessantdoenerig, een
would be-kunstenaar, om niet te zeggen een charlatan. Maar de
laatste jaren kon ik beter met hem overweg en dacht soms achter
de buitenkant toch meer de man te zien die worstelde met zijn
verleden. Zo had hij het vaak over een ellendige jeugd, deels
doorgebracht in akelige tehuizen met foute paters aan het roer.
De eerste keer dat ik hem
fotografeerde was in 2007 toen hij een heuse galerie runde in de
Korveldwarsstraat. Hij zat er zelfbewust bij, in kleurrijke
kleren en met een keurig geknipte grijze baard. De andere keren
dat ik hem ontmoette zag hij er doorgaans wilder en minder
verzorgd uit – bij wijze van spreken recht uit zijn
schildershol. Zoals die ene zaterdagmiddag in 2019, toen hij –
zoals hij vaker deed – zijn nogal willekeurig ogende,
voorstellingloze schilderijtjes probeerde te verkopen op de
Heuvel. Twintig euro verdiende hij die middag en het stemde hem
tevreden. Hij liet me ook zijn handen zien, door de zon
gebruinde handen met lichte vlekken op de knokkels. “Dat komt
nog van het boksen”, vertelde hij. “Weet je dat ik ooit
Nederlands kampioen ben geweest?” Op het visitekaartje dat hij
me overhandigde stond: 'kunstschilder, soefie, acteur, kerstman,
enneagram, homeopathie'. Ja, Joop was van vele markten thuis.
Afgelopen najaar fietsend door de
Hoefstraat zag ik hem zitten voor zijn woning en weer viel me
het enneagram in glas en lood boven de huisdeur op. Hij begon
meteen te praten, ik weet al niet meer waarover, Joop Verhagen
had nooit gebrek aan stof. Waarom heb ik hem nooit gevraagd of
ik hem 'in actie' mocht fotograferen, werkend aan zijn
bontgekleurde, al of niet bespikkelde schilderijtjes? Wat dat
betreft komt de dood vaak veel te vroeg.
|
|