Incubate, een festival van contrasten

Joep Eijkens

 

 

 

 

'We Are Incubate'. Dat was het thema van de 2011-editie van het festival Incubate dat van 12 tot en met 18 september in (voornamelijk)Tilburg werd gehouden. En met dat thema wilden de onvolprezen organisatoren aangeven dat zo'n festival iets is wat we samen maken, artiesten en publiek. In dit geval kreeg dat misschien nog het duidelijkst vorm door het project Play Me, I’m Yours van de Engelse kunstenaar Luke Jerram: in Tilburg en omgeving waren 101 al of niet beschilderde piano's neergezet in de openbare ruimte waar iedereen op mocht spelen. En het werkte. Je moest al doof zijn als je in de Tilburgse binnenstad niet ergens pianomuziek hoorde klinken. Het repertoire varieerde van de omvermijdelijke Vlooienmars tot professionele muziek van een jazzpianist. Soms werd er zelfs bij gedanst - ja, die piano's brachten meer mensen met elkaar in contact dan ik ooit gezien heb bij de zogeheten social sofa's (waar ik verder niks op tegen heb, overigens).

Incubate poneert zich als festival voor onafhankelijke cultuur. En dat op een gelukkig steeds breder terrein: beeldende kunst, film, dans, debat en - niet op de laatste plaats - muziek. In zo'n 30 locaties traden meer dan 200 artiesten op uit heel de wereld. Natuurlijk heb ik maar een fractie gezien en gehoord én geprobeerd te fotograferen. Ik werd vooral getroffen door de contrasten: sommigen spelen of er hun leven echt van afhangt, anderen lijken meer op een laborant, ambtenaar of priester, hoog verheven boven het publiek.

Een enkele keer waren de contrasten wel héél sterk. Zo vond ik het even slikken om na de innemende solodans van Simone Narraina in De Nwe Vorst doofgeschreeuwd te worden door de 'noise terrorists' van de Belgische groep Kindvriendelijk in Koen's Workspace. Trouwens, het scheelde niet veel of de wild rondspringende bonk van een leadzanger had slachtoffers gemaakt onder de toeschouwers. Wat mij betreft iets te veel van het goede van publieksparticipatie.

Maar eenmaal gezond en wel weer op straat klonk er tegen middernacht in de verte weer het geluid van een piano. Vader Jacob, Vader Jacob, slaap je nog?