Op
het 16e International Gipsyfestival: Doorspelen!
Joep Eijkens
Het International Gipsyfestival beleefde op 2e Pinksterdag
zijn 16e editie in de Tilburgse Interpolistuin. Ik vind het elk
jaar weer een genot om er rond te lopen, te luisteren, te kijken
en - vooral - te fotograferen. Er lopen veel mensen met een
camera en die richten ze vooral op de muzikanten, danseressen en
andere artiesten. Zelf vind ik het publiek minstens zo
fotogeniek.
In de loop der jaren kom je steeds weer dezelfde gezichten
tegen. Zoals die ene Duitse die er in haar felrood
folkloristisch kostuum nog zigeunerachtiger uit lijkt te zien
dan de echte Roma. (Het fototoestel in haar handen vormt daarmee
weer een merkwaardig contrast). Of zoals die ene man die altijd
aan het tekenen is. Edgar Jansen heet hij. En hij blijkt een
rijkgevulde website te hebben met muziek- en danstekeningen en
portretten; (zie: www.edgarportraits.com). Zo zijn er wel meer
oude bekenden - mensen die je groet, ook als je hun naam niet
kent.
Het festival eindigde ditmaal officieel na het overdonderende
optreden van de Band of Gipsy's - andere koek dan destijds Jimi
Hendrix c.s. uiteraard maar ook behoorlijk opzwepend:.een
gelegenheidsformatie van Taraf de Haïdouks en Kocani Orkestar.
Maar mooier nog vond ik wat daarna gebeurde, naar ik vermoed
gewoon spontaan. De blazers van de band trokken als een
ouderwets looporkest van het ene podium naar het andere om
daarvoor temidden van het publiek een serenade te brengen aan de
mensen die het allemaal mogelijk maken, de organisatoren en
vrijwilligers. Tenminste, zo leek het mij op afstand. En of ik
gelijk heb of niet, zo was het. En het mooiste moment brak aan
toen de loftrompetten gestoken werden op Albert Siebelink. De
door een ernstige ziekte getroffen geestelijke vader van het
festival kwam er zelfs even voor uit zijn rolstoel om mee te
swingen.
En daarna ging de onvermoeibare troep weer verder. Hoe lang
duurde die toegift eigenlijk? Tien minuten, twintig, een half
uur of nog langer? Er werden zelfs biljetten van vijf en tien op
muzikantenhoofden geplakt met de boodschap: doorspelen! Ze
mochten gewoon niet ophouden...
|