Joep Eijkens
Carnaval in Oeteldonk en Kruikenstad
Vanwege een feestje in de familie
moest ik afgelopen zondag een flink deel van de carnavalsoptocht
in Tilburg missen. Daar stond tegenover dat ik een uur of wat
kon zien hoe ze in Oeteldonk alias 's-Hertogensbosch carnaval
vieren. Zo gaan de meeste mensen daar uniform gekleed met als
belangrijkste kledingstuk een zwart of blauw jasje, bezaaid met
emblemen. En dragen ze in Tilburg oranje-groene shawls, die van
Oeteldonk zijn rood, wit en geel. Wie voor een andere outfit
kiest, valt daardoor uiteraard extra op. Zoals de mannen in
gevangeniskledij die ik op weg naar de binnenstad een zebra over
zag steken met op de achtergrond een lichtkrant die waarschuwde
voor zakkenrollers.
Toen ik bij de Markt arriveerde
had Prins Amadeiro XXVI net zijn toespraak beëindigd.
Oeteldonk Leeft! luidde het niet bijster origineel klinkende
carnavalsmotto van dit jaar. Het miezerige weer zat ook niet
mee. Maar zo te zien kon dat de pret niet drukken gelukkig.
Teruglopend naar het station viel
mijn oog nog op een opmerkelijk, tamelijk sjiek ogend monument.
'Monnement veur de konsels vaan Oeteldonk in den vreemde', stond
er op een bordje. Tjonge, tjonge hier hadden ze zelfs consuls.
Dan was het in Tilburg maar behelpen met z'n Kruikenzeiker.
Misschien kwam die ene man met nepboezem op het station daar ook
wel vandaan.
In Kruikenstad aangekomen kon ik
nog een klein stukje van de optocht meemaken. Ook hier was het
motto niet over naar huis te schrijven, al zat er nog een
historisch element aan: Ongelooge waor, 55 Jaor!? Wat
sloeg op 55 jaar openbaar carnaval in Tilburg. Smaken
verschillen maar wat mij betreft waren de kleinere groepen
zonder wagen wederom het leukste. Ook kwam er een stukje levende
carnavalshistorie voorbij in de vorm van een stuk of tien
ex-prinsen. Staande op het mobiele Paleis-Raadhuis sloten Prins
Etienne en zijn gevolg traditiegetrouw 'd'n Opstoet' af. Waarna
het tijd werd voor het gewone carnavalswerk: drinken, dansen,
blèren en flirten. Het toeval dreef me bij wijze van spreken in
de armen van CV De Gèèle Hesjes, heel wat vriendelijker dan hun
Franse collega's. En vervolgens raakte ik verzeild in een meute
achter een hekwerk vol gespietste bierblikjes. Het oranje-groene
duo dat even verderop huiswaarts keerde had zo te zien al genoeg
gedronken...
|