Op de terugweg van Australië strandden we in Beijing. Het vliegtuig dat ons van daar naar Amsterdam moest brengen, was al vertrokken. En toen we ons de volgende ochtend na een korte hotelnacht weer op het vliegveld meldden, bleek de vervangende vlucht al volgeboekt. Ik zag een Duitser heftig protesteren, maar kwam tot de conclusie dat dat geen zin had. Er zat niets anders op dan in een ander hotel twaalf uur te wachten tot de volgende vlucht.

Het hotel lag ver van het oude stadscentrum, het was heet en we waren te moe om veel te ondernemen. Wel maakten we een korte wandeling door een aardig ogende volkswijk tegenover het hotel. Ik besloot er later op de middag nog eens op mijn eentje naar toe te gaan. Een beetje rondlopen, kijken en fotograferen. Niet op de laatste plaats vond ik het bijzonder dat je het wijkje door verschillende poorten binnen kon lopen als betrof het een vestingstadje.

Voor een straatfotograaf is het altijd even aftasten wat er mogelijk is, in hoeverre mensen er wel of geen moeite mee hebben, als je je camera op hen richt. In dit geval bleken de meeste mensen geen problemen te hebben, er waren er zelfs bij die het heel leuk vonden om op de foto te gaan en die er echt voor gingen staan. Wat overigens doorgaans weinig goede foto's oplevert.

Niet alleen vanwege de mensen trok het wijkje me aan. Minstens zo boeiend vond ik de huizen en huisjes, de gereedschappen en gebruiksvoorwerpen, de was, de kippen, de honden, de moestuintjes, het afval, de vuilnisbelt. Sommige huizen leken rijp voor de sloop, maar op diverse plekken werden ook nieuwe woningen gebouwd.

Het werd een mooie wandeling en ik was blij dat we ons vliegtuig gemist hadden.