Een smartlap die mijn moeder vroeger zong, als ze wol zat te spinnen in de oorlog. Wij moesten dan die wol uit elkaar plukken en mijn moeder zong daarbij:

 

De oude schooier en zijn hond

 

Er doolde door de stille straten

een oude grijze schooier rond

Hem vergezelde op zijn tochten,

een schurftig vieze zieke hond

 

De schooier was een zwijgend wezen,

hij sprak zijn trouwe hond nooit aan ,

Ze konden zonder vele woorden,

elkander toch wel goed verstaan .

 

Want beiden waren uitgestoten,

en daardoor trouwe bondgenoten .

Door iedereen gesard, geplaagd,

uit iedere schuilhoek weggejaagd,

 

het was het leed dat hen verbond,

de oude schooier en zijn hond

Zo sleten zij voor vele jaren,

hun leven van ontbering voort

 

En in die jammer van ellende

werd iedere zonnestraal gesmoord

steeds zieker werd de oude schooier.

verstijfd en krom van reumatiek

 

de hond was overdekt met wonden,

geheel vervuild en vreselijk ziek

Ze werden beiden steeds gemeden

en hebben stil hun leed geleden .

 

Dan heeft de hond zijn hand gelikt,

terwijl de schooier zachtjes snikt .

Naar lichaam en naar ziel verwond

de oude schooier en zijn hond

  

Toen op een nacht van sneeuw en hagel,

verscholen in een diep portiek

Daar voelt de schooier reeds het einde,

ze waren beiden stervens ziek

 

De hond lag met gebroken ogen,

keek naar zijn baas zo droef te moe,

de schooier nam zijn lompenjasje ,

en dekt zijn stervend vriendje toe

 

En reeds bij de eerste morgengloren

vond men hen beiden doodgevroren ,

De dooie hond lag uitgestrekt,

door schooiers plunje toegedekt

Daarnaast de schooier dood en koud ,

de schooier met zijn hart van goud.