De feesten en partijen van vroeger
Stuur uw bijdrage aan: eindredactie@brabantsdagblad.nl

De schooljongen - voordracht

De schooljongen

Mèrgen hoef ik alvast nie naor school, en witte worum? Ik he de maozelen. De mister die zeeget. Mar die geleuf ik nie. Mar toen de school uit was zeeëen ze allemol, de mazzel hee. Dus zal ’t wel wor zen.

Ik ben blij toe, op school leerde toch niks, en onze mister is zo stomp- die wit niks. Witte wet ie wel kan? Slaon en nèpe , dè kan ie- gatsamme.

Gisteren zeet ie tegen men: hoeveel is 4 en 5.Ik zeg 8. Ooh , zeet ie, ooh. Die wies nie dè ‘t 6 waar. Toen zit ie wir, als ik 7 aaier heb en ik leg er 5 bij hoeveel heb ik er dan?. Ik zeg 7, want sins wanneer kan ene mister aaier legge? Gatsamme, toen was ie kaot. Klabats zeet ie.

Maar giesteren hebben we toch pas moeten laachen in de klas. Ik ha ene kinkenduut meegebraocht in ’n duske, mar hij was eruit gesprongenen hij tjoekte mar dur de klas. Gatsamme in eene keer sprong ie op den lessenaar van de mister en ie zaag er niks van. Had ie daor nou mèr blèven zitten, maar nee, ineens nimt ie ‘ne rampscheut en springt ie bij de mister in zene nek. Gatsamme. Toen was ’t er neffe.

Van wie is dië kikvors zeetie. Ik zee niks, mar toen zee Pietje Jeuk, dattie van men was.

Och, dè is toch zo’n strooptiet, dè Pietje Jeuk. Zo noeme wij ‘m , omdat ie altij zit te krabben op z’ne kop e in z’nen nek. Mar ik moest bij de mister komme. Ik was nog mar amper bij de lessenaar of klabats daor hak er al een tegen m’n oren aon. Klabats wir een, mar toen de school uit was, toen hek Pietje Jeuk ok efkes klabats gegeven. Toen kos ie mar krabben. Gatsamme.

Verlejen week is de schoolopziender op school gewist. Gatsamme dè waar iets. Hij vroeg aon men: wanneer is Peerke Donders gestorven? Ik zeg: issie dood, ik wies nie dettie ziek was. Toen vroeg ie wir wetter in 1940 gebeurd was. Ik zeg da zakkes aon onze opa vraogen, want dès zonne ouwerwetse. Toch was ’t gene kwaoie, want ik kreeg gene klabats. Toen vroeg ie aon Toontje snoep wanneer smigiel de gruiter gevallen was. Toontje begos te schreeuwe en ik zat mar te laache. Witte gij ’t soms, zeettie tegen men…. Ik zee; nee, mar ik hagget wel ’s willen zien dettie op z’nen snuffert viel. Toen vroe ie aon men: Wè hee God in het paradijs gezeet? Ik zeg: Op oewen buik zulde kruipen, mar ik zig ’t hem efkes, of dè ‘t ‘m zee. Ik zeg, warom kreeg ik nou slaog, ik doe toch niks? Precies, zeetie omdède nooit iets doet.

Toen hekket tegen onze Pa gezeet, mar toen kreeg ik van hum ok ’n oplawaai. Daor zeg ik ok al niks mir tegen. Gatsamme nee. Want die slao deur mee z’n grote koperslaogershaanden.

Mar ’t is wel ene goeie koperslaoger. Van ene cent maokt ie een gauwe tientje. Daor hittie nog een paor jaor vur naor Breda meugen komen.

Mar nou gao ik, want ……..ik vrij vort. Maar niks tegen ons moeder zeggen.

’t Is toch ’n aordig drölleke. Pietje Jeuk zusse wel willen, mar ze moet ‘m nie. Die krabt mar teveul naor dere zin. Gisteren hek ze veur d’n irste keer gekust, mar nie op d’re mond, nee in d’re nek, want ze ha ’n snotneus. M ar ’t was toch lekker. Nou gao ik, want ik vertrouw ‘m niks , dè Pietje Jeuk. Hij moes er is achter zitten. Salu hè.