|
De
feesten en partijen van vroeger
De kus in de vier jaargetijden W.H. Stolzenbach, Corrie Engelhart, P. v.d. Loo-l'Herminez, N. v.d. Laar- v.d. Broek, Marja Verburg, F. de Waal-Van Dongen, Wim Reijnders, Jos de Vet, Marc. Blokland, Betsy van Cromvoirt, C. v.d. Heuvel, Ans Holman
Uit de brief van W.H. Stolzenbach
Inzending Betsy van Cromvoirt
Het leven Zij 15 Hij 16 de jaren van dromen verontschuldigd hij twee harten door amor verbonden hoe kan dat nou zijn Kort is nog het rokkie en kort nog het broekie van haar en hem toch zoeken ze samen het rustigste hoekie en hij fluistert met bevende stem,toe geef mij een zoen en zij fluistert ontdaan foei dat mag je niet doen maar ze laat hem begaan het was voor de eerste keer het was net of dat griefde dra zoent hij haar weer het was in de lente der liefde.
Maar waar blijven zij die zo vroeg zijn begonnen hun huwelijkstrouw maar heeft hij naar jaren Helena gevonden dan wordt zij zijn vrouw De liefde tot nu toe heeft banden gekluisterd en viert hoogtij Hij neemt zijn jong vrouwtje in de armen en fluisterd vrouwlief ben je werkelijk van mij En ze kusten elkaar met een vrolijk gelach dat doen ze zo vaak 100 keren per dag Het zij vroeg of laat, zoentjes willen ze geven ze krijgen nooit genoeg, het is in de zomer van het leven
Dra komen er kleintjes en daarbij de zorgen van hem en haar een kus in de de avond en één in de morgen en dan is het gedaan maar gaan ze des avonds om 11 uur slapen dan zijn ze zo moe hij ligt met zijn mond als een hooischuur te gapen en draait dan de rug naar haar toe, dan zegt hij nacht vrouw en zij mompelt nacht man nog even een zoen en hij weet nergens meer van dra slaapt ook de vrouw en ze mompelt nog even Wat slaap je toch gauw, het is in de herfst van het leven.
Nu zijn ze aan het eind van hun leven gekomen vergrijst is hun haar Dat zij elkaar kusten is lang reeds geleden o, gouden paar. Maar op deze dag komt de herinnering naar boven op het gouden feest Hij lacht eens verlegen en zegt daarbij teder vrouwlief we zijn ook jong geweest dan spits hij zijn mond met geen tand meer er in zij geeft hem een zoen op zijn stoppelige kin en ze zegt ach Heer zulke zoentjes te geven doen wij al lang niet meer Het is in de winter van het leven. groetjes uit Waalwijk. Inzending van Marc. Blokland
DE KUS IN VIER JAARGETIJDEN. Zij vijftien, hij zestien, de jaartjes van dromen Onschuldig en rein Twee hartjes, door Amor tesamen gekomen Omdat het moest zijn Kort nog is het rokje, en kort is het broekje Van haar of van hem Toch zoeken ze samen een rustig stil hoekje Dan zegt hij met bevende stem 'Toe geef me een zoen, Doch zij fluistert ontdaan Foei maar dat mag je niet doen,doch zij laat hem begaan Kust hij, de eerste keer, doet ze net of 't haar griefde Doch dra kust zij hem weer, da's de lente der liefde 2 En vaak bleven zij, die zo jong reeds begonnen Hun liefde trouw Dan heeft hij na jaren geheel haar gewonnen Zij wordt zijn vrouw Hun liefde, tot nu toe in banden gekluisterd Viert hoogtij Hij neemt zijn jong vrouwtje in 'd armen en fluistert ;Eerst nu ben je werk'lijk van mij Zij kussen elkaar met een vrolijke lach Dat doen ze zowat honderd malen per dag 't Zij laat, 't zij vroeg, zoentjes moeten ze geven En nooit heeft men genoeg, in de zomer van 't leven. 3 Dan komen de kleintjes en daarmee de zorgen Voor het bestaan Eén kusje des 's avonds en één in de morgen Daarmee gedaan Wanneer ze des avonds om elf uur gaan slapen Dan zijn ze moe Hij ligt met zijn mond als een hooischuur te gapen En draait dan zijn rug naar haar toe Dan zegt hij, nacht vrouw, en zij mompelt, nacht man Eén nachtzoen, hij slaapt en weet nergens meer van Dra rust ook zijn vrouw, maar eerst zucht ze nog even Vroeger sliep je niet zo gauw, da's de herfst van het leven. 4 Ze zijn in de winter van 't leven getreden Vergrijst is het haar Dat ze elkaar kusten is lang reeds geleden Voor 't gouden paar Doch op deze dag komt de herinnering weder Bij 't gouden feest Zij lacht wat verlegen, en hij zegt heel teder ; Ja vrouw , wij zijn ook jong geweest; Dan spitst hij de mond met geen tand meer er in En zij drukt een kus op zijn stoppelige kin Dan zegt hij, Och heer zo een zoentje gegeven Hebben we in lang niet meer, Da's de winter van 't leven. Inzending van Jos de Vet De lente, de zomer, de herfst en de winter
Zij vijftien, hij zestien, de jaren van dromen, onschuldig en rein Twee harten tesamen door Amor gekozen, omdat het zo moest zijn Kort was nog het rokje, kort was nog het broekje, van haar en van hem Toch zochten zij samen een heel rustig hoekje, hij fluisterd’met trillende stem: Ach toe, geef mij een zoen. Dan fluisterd’zij zacht: dat mag je niet doen, maar toch liet zij hem begaan. En terwijl hij haar kuste deed zij of ’t haar beliefde en dra kuste hij haar weer. ’t Is in de lente van ’t leven. Zo gingen zij dan die zo jong reeds begonnen in liefde en trouw Hij heeft in die jaren geheel haar gewonnen, zij is nu zijn vrouw En de liefde tot nu in banden gekluisterd viert hoge tij Hij neemt zijn jong vrouwtje in d’armen en zegt: Je behoort nu bij mij Hij geeft haar een kus op haar blozende wang. Dat doen zij zowat honderd maaltjes per dag En dan zegt hij: o vrouw, ik wil je nog meer kusjes geven, doch je hebt nooit genoeg ’t Is in de zomer van ’t leven. Dra komen er kinderen en daarmee de zorgen van het bestaaan Een kus in de avond en een in de morgen, en daarmee is het gedaan Zij leggen zich dan om elf uur te rusten, zij zijn dan zo moe, Ligt hij met zijn mond als een hooischuur te gapen, draait zij de rug naar hem toe, Dan mompelt hij nog: vrouw. Dan mompelt zij nog: man. Een kus hij slaapt en weet nergens meer van. Dra rust ook de vrouw. Eerst zucht ze nog even, vroeger sliep ze nooit zo gauw ’t Is in de herfst van ’t leven. Zo zijn zij dan ook in de winter getreden, vergrijsd is hun haar En op deze dag keert de herinnering weder voor ’t Gouden Paar Dan wordt hij verlegen en zegt dan heel even: Vrouw, we zijn jong geweest Dan opent hij zijn mond met geen tand meer er in En drukt haar een kus op haar stoppelige kin, En dan zegt hij: O vrouw, zo’n kusje gegeven, hebben we reeds lang niet meer. ’t Is in de winter van ’t leven! Inzending van Wim Reijnders
“De vier
jaargetijden” Zij
vijftien en hij zestien Jaren
van onschuld en droomen Twee
hartjes tezamen door amour gekomen omdat
het moet zijn Kort
is nog het rokje en kort nog het broekje van
haar en hem Toch
zoeken ze samen een stil rustig hoekje zegt
hij dan met bevende stem Refrein Toe
geeft mij een zoen Maar
ze zegt heel ontdaan Foei
dat moogt gij niet doen Maar
ze laat hem begaan Kust
hij haar ten eersten keer Doet
ze net of ’t haar griefde Dra
kust hij haar weer Zo
is de lente van ’t leven Vaak
blijven zij die reeds vroeg beginnen hun
liefde heel trouw Dan
hebben zij na jaren elkander gewonnen zij
wordt zijne vrouw De
liefde tot nu toe in banden gekluisterd viert
hoog getij Hij
neemt zijne vrouw bij de hand en
mompelt nu ben je werkelijk de mijn Refrein Zij
kusten elkaar met een vriendelijke lach Dat
doen zij zoo wat een honderdmaal per dag Het
zij vroeg of laat Zoentjes
mogen zij geven Nooit
hebben ze genoeg ‘t
is de Zomer van ‘t leven Dan
komen de kleintjes met al hunne zorgen voor
het bestaan Een
kus in de morgen en een in de avond daarmee
gedaan En
als ze s’ avonds om elf uur
gaan slapen dan
zijn ze te moe Hij
ligt met zijn mond als een hooischuur te gapen en
draait dan de rug naar haar toe Refrein Dan
zegt hij nacht vrouw en zij mompelt nacht man Een
nachtzoen en hij slaapt weet nergens meer van Dan
slaapt ook de vrouw Maar
zij mompelt nog even, vroeger
sliept gij niet zoo gauw Dat
is dan de Herfst van ’t leven Ze
zijn in de winkel van ’t leven getreden, vergrijsd
hun haar Dat
zij elkaar kusten is reeds lang geleden voor
’t goud paar Maar
op deze dag komt de herinnering weder van
’t gouden feest Zij
lacht wat verlegen maar hij daarentegen zegt
vrouw wij zijn ook jong geweest Refrein Dan
spits zij den mond met geen tanden meer in Zij
geeft hem een zoen op z’n stoppelige kin Dan
zegt hij och Heer zulk een kusje gegeven Hebben
wij in langs niet meer ’t Was den Winter van ’t leven.
Foto uit de Eerste Wereldoorlog. De foto is
van de familie Reijnders uit Riel. Mijn vader staat op de achterste rij
(Cees Reijnders) voor hem staat zijn zus met strik. Mijn vader zong het
lied "De vier jaargetijden" voor de ingekwartierde militairen.
|
