De
feesten en partijen van vroeger
Stuur uw bijdrage aan:
eindredactie@brabantsdagblad.nl
De
weerwolf
inzending
door Jos de Vet - de tekst werd geschreven door de Overbetuwse
priester-dichter Bernard van Meurs - de illustratie is uit 'Verzen om voor
te dragen' van H.N. Klooster
(uit:
"Kriekende Kriekske" door Bernhard van Meurs; zevende druk)
DE
WEERWOLF
Komt,
kienders, gaot zitten naost grootvao,
Stôkt
‘et vuur op den heerd flog wat ân;
Ge
heurt toch zoo gerne van spoken,
Zit
stil, dan vertel `k er wa van.
Toen
‘k jong was – ‘k bin nou ien de tachtig,
Al
zestig jaor is ‘et geleên.
Waor
blieft toch de tied? zoude zeggen –
Toen
‘k jong was en vlugger te been.
Toen
kwiem ‘r is op eenmaol ‘et praotje,
Men
wist nie heel krek uut wat mond:
‘s
Nachts lôpt met den klokslag van twaolef
Het
derp rond ‘en vremd soort van hond.
Ik
malde met weerwolven-praotjes,
Vertrouwde
da spulleke ook niet;
En
‘k zei tot mien eigen: kom Frerik,
Geleuf
‘et nie veur da je ‘t ziet.
Op
’n aovend, ‘t was maonlicht en wienter,
Gao’k
moerziel alleen ien de schuur
En
leg me daor neer op ‘en strooibos
Te
wachten tot ‘s nachts twaolef uur. –
Daor
heur ik den klokslag van twaolef,
‘t
Is wienter en hel schient de maon –
Mien
haoren die riezen te bergen,
Wa
zie ik?… De hond kumt er aon!
Ik
zie ‘em dicht bij – op tien passen –
Klein
is ie, zoo'n takshond, precies!
Illustratie
uit 'verzen om voor te dragen' van H.N. Klooster
‘k
Mot ‘t miene er van weten, zoo denk ik,
En
roep heel onneuzel: kies! kies!
Daor
wordt me da ding kriegel-nijdig,
En
lôpt op ‘en draf naor de schuur…
Wordt
grooter... kiekt de onderdeur over
Met
oogen zoo gluuiend as vuur.
Parrrjen!
zeg ‘k, en maok me uut de voeten,
En
klauter de zoldering op,
Kom
boven... daor steet ie veur ‘t venster
Alweer
met z’n grienzenden kop!
Nou
breek ik de pannen aon stukken,
En
klim op ‘et dak een twee drie;
(‘k
Weet nòg nie, hoe ik ‘et dorst waogen).
Maor
raoj er is, kienders, wa’k zie…
De
hond wordt al grooter en grooter,
Zoo
groot as ‘en hooimiet! veut meer!
Z’n
haoren die stoengen as pieken –
Gen
draod bleef meer dreug aon mien kleêr.
Daor
drukt ie de twee veurste pooten
As
lood m’ op de borst, dat ik stik –
En
hapt met z’n muil waogwied open…
‘k
Wier wakker, Goddank, van den schrik!
Gedrômd
hê’k wel dukkels van spoken,
Gezien
nooit of nimmer daorvan –
En
toch bin ik diep ien de tachtig!
Stôkt,
kienders, ‘et vuur nog wat ân.
|