De tekst is geheel conform de indeling en de spelling van het handschrift van P.H. Offermans.

Het glazen oog

In oud Schiedam, gij kent die stad,

Waar uit het graan zo menig vat

Jenever wordt geboren

Daar leefde een oud, voortreffelijk man,

Maar dat elk gebeuren kan

Hij had een oog verloren.

Maar hoor hoe hij het publiek bedroog

Hij kocht, heel slim, een glazen ook,

En plaatste dat naast het goede,

En als den tijd van slapen was

Lag hij het kunstoog in een glas

Gevuld met regenwater;

Eens ’s nachts kreeg hij fameuse dorst

Op zuurkool en op varkensworst,

Maar nu maakt hij een flater,

Want ziet hij neemt hetzelfde glas

Waarin het oog gelegen was

En slokt het meê naar binnen

Terstond werd hij het abuis gewaar

Hij wendt van schrik zich hier en daar

En roept, waar zijn mijn zinnen!

Hij was er deerlijk meê gefopt,

De doortocht was totaal verstopt

Hij kon niet meer purgeeren

Het hielp niet og hij al pruimen at

Het glazen oog zat voor zijn gat

Hij kon niet meer laxeeren.

In het eind wil hij zich een klisteer

Daar was geen ander middel meer

Dan een lavement te zetten

De Chirurgijn verschijnt, vat post en mikt

Maar denkt eens vrienden hoe hij verschrikt

Als hij de bus wil zetten

Hij ziet voorwaar een glinstrend oog

Dat hem, waar hij zich ook wenden moog,

Gestadig blijft begluren

Dat heb ik nog nooit beleefd

Dat iemand van achter kijkers heeft

Om op mijn werk te turen.

De man verschrikt door ’t misverstand

Rolt lachend door ’t ledekant,

En drukt door het lachen, dat het oog

En nog iets door de opening vloog

En toen was hij genezen.