Seyss-Inquart, getekend door J. F. Doeve in het boek Wie het laatst lacht... (1946), een verzameling oorlogshumor van 'Rido'. De ondertitel van het boek is uitbundig: 'Een bonte verzameling van de tijdens de bezetting van Nederland uit het niet voortgekomen, van mond-tot-mond gaande moppen en woordspelingen, een voortdurende regen van explosieve lachbommen, die vreugde bracht aan en weerklank vond bij de nimmer wanhopende vaderlanders-van-goeden-wille.

Bovenstaande prent stelt Seyss-Inquart voor, nagezeten door de Nederlandse schooljeugd, die, om hem te 'eren' het liedje zingt 'Toen onze Seyss 'n Seyssie was', op de melodie van 'Toen onze mop...'

Een van de Seyss-Inquart-moppen uit 'Wie het laatst lacht...' Seyss spreekt een boer, en die zegt dat het gaat regenen. Even later gaat het inderdaad regenen. Seyss vindt de boer zo wijs dat hij hem een hoge post in het landsbestuur wil toekennen. De boer heeft daar geen behoefte aan, en zegt dat hij de weersvoorspelling van zijn knecht heeft gehoord. Dus wil Seyss nu de knecht een baantje bezorgen als bestuurder. Maar ook de knecht wil er onderuit komen, en zegt dat hij het wist van het varken. Want, zegt de knecht, 'Zoodra dat in het kot met permissie met z'n achterste over den grond schuurt, kan je er zeker van zijn dat het gaat regenen.' Resultaat: zie boven: het zwijn wordt benoemd. Commentaar van Rido: 'En daaruit wordt verklaard hoe het komt, dat in Nederland zooveel zwijnen hooge ambtsbetrekkingen kregen tijdens de bezetting.'