Men had te Bakel een nieuwe kerk gebouwd, maar omdat men geen deuren kende, stond het gebouw dag en nacht open. Eindelijk had de pastoor komen vertellen dat men in het naburige Helmond de kerk sloot, en zond een kerkmeester, tevens timmerman, derwaarts om hem te doen zien hoe dit geschiedde. Op de terugreis herhaalde deze voortdurend: 'deur, deur', om 't woord niet te vergeten. Het liep echter tegen den avond en om den afstand wat te verkorten, maakte hij gebruik van een smal voetpad. Doch plots stond hij voor een hindernis: 't pad was versperd door een hoop doornen of bramen. Hij deed alle moeite om er over heen te komen, maar slaagde er niet in. Eindelijk maakte hij zich driftig en riep boos uit: 'Ik (intusschen was hij 't woord vergeten) mot er deur! ' en met geweld wrong hij zich door de hindernis. Tevens kwam hij tot het besef dat hij 't woord weer gevonden had.