DE MOL VAN BAOKEL

 

De Baokelsche boeren

die ha'n nog noot

'ne mol gezien,

toen Klaoske de Groot

'ne leevende mol vond

op z'nen ekker;

hij riep den slachter,

hij riep den bekker,

riep al de boeren

toe ver in et rond

om 't ondier te zien:

et laag op den grond

in z'n piloowe pekske

te vruuten, te vringen

mee hendjes en vuutjes,

zó'n vremde dingen...

Den eene die zee:

"et Is 'n soort meensch,

mar dan 'ne mislukte!"

Ze waren 't nie eens;

'nen aandere zee:

"'t Is 'n olliefantje!"

mar den dieë kreeg weer

van den derde 'n standje:

"Zeg, bende naa staopel,

et is 'n jong verke,

dè kunde aon z'n doen en

z'n laoten wel merke!"

 

Den börgermeester

die kwaam daor al aon,

mee heel z'ne raod om

'm bij te staon;

ze keken en keken

en gongen beraojen:

ze zouen et ondier

mar op laote laoien

en 't gaa gaon verzuipen

in 'n ven of 'ne sloot!

Of zummet verbraande?!

Dè-d-ondier mót dood!

"Ik zal et wel slachten",

zee Jan, de slachter,

"en worst er af maoken!"

mar Piggen, den pachter,

zee: "Börgermeester,

dè noot van z'n leeve!

we kunnen et beter

vergift ingeve;

misschien is 't den duuvel

in eige persoon!"

Toen zee den börger

op plechtigen toon:

"We zullen et ondier

ter plaotse begraoven!"

En al de boeren

begossen te draoven

om schuupen te haolen,

en spaoiden terstond

een graf veur den mol

op Klaoske z'ne grond.

En op dè graf kwaam

'ne zerk van cement,

waorop ge kost lezen:

 

"N.N. - Onbekend.

Hier lee begraoven,

leevend en wel,

een ondier, blend,

en mollig van vel!"