"BAOKEL"
Toen
Baokel in de Peel
nog
lang geen "Baokel" hiette,
en
d'eerste kerk in 't dörp
al
op begos te schieten,
jao,
haost al verrig waar,
toen
kuierde den Dikke,
den
Börger van et dörp
vol
slimme dommerikken,
'ns
rond die kerk en zaag
et
gras al volop groeien
op
't dak en in de geut...
"Goei
voeier veur de koeie",
zoo
mompelde den baos,
"mar
laastig om te maaie;
ik
zal er dus et best
'n
koei op laote waaie;
die
zal d'r al dè gras
wel
mee plezier afgraoze!"
Den
Dikke, nie veur niks
den
börger van die dwaozen,
liet
dus 'n koei omhoog-
katrollen
deur Van Dooren,
de
metseleer van 't dörp...
want
boven aon den tooren
hong
nog katrol en touw
tot
sieraod van de kerk, en
tot
teeken dè den bouw
eens
verrig kwaam deur wérken!
et
Koeike kreeg 'n touw,
dè
zeker nie zu knappen,
goed
om de nek gekneupt...
Naa
kunde hendig snappen
dè-d-al
de boeren en
d'r
knechten gaaw 'n hendje
mee
kwamen helpen, - och,
mar
toen de koei 'n endje
omhoog
geheschen waar,
toen
maokte ze spektaokel
en
bölkte, erg benauwd:
"Bao-bao-bao-baoke-Baokel!"
En
al et slim geboert
riep:
"Stop, want aanders stikt ze!"
"Laot
stikken!" riep den baos
van
't dörp, "mar zuiver spreekt ze
den
naom van 't dörpken uit:
we
noemen et vort "Baokel!"
Zoo
wierd et leste woord
van
't koeike een miraokel!
En
dè-d-ocherm die koei
er
't leeven bij moes laoten,
daorover
heurde in 't dörp
toe
heden toe nie praote!
En
dè ge 'r toe vandaog
et
gras volop ziet groeien
op
't dak en in de geut...
daor
moete oe nie mee moeie,
want
Baokel héé z'n kerk,
dè's
al 'n heel miraokel,
en
't dörpke héé 'ne naom,
ge
moet 'm loeie: "Baokel!"